చదువంటే నూరేళ్ళ మంటరా

"పెళ్లి ఎందుకు చేసుకుంటున్నావ్?","భోజానానికి కష్టం అయిపోతుంది సార్", "కుక్ ని పెట్టుకో", "ఇల్లు చూసుకోవటానికి ఎవరూ లేరు సార్", "కుక్కని పెంచుకో", " ఇప్పటికిప్పుడు కట్నం ఇచ్చే కుక్క ఎక్కడ దొరుకుతుంది సార్", "మిమల్ని ఎవరూ బాగు చేయలేరయ్యా. పోండి, నాశనం అయిపోండి. వాడు ప్రేమంటాడు, నువ్వు పెళ్లంటావు, ఇంకొకడు శోభనం అంటాడు". "శోభనానికి ఎవ్వరినీ పిలవటంలేదు సార్"...... ఈ పాటికి మీకు అర్ధం అయ్యుంటుంది. ఇది మన్మధుడు చిత్రంలోని మాటలని. త్రివిక్రమ్ కలం నుంచి జాలువారిన హాస్యపు జల్లు. ఆ చిత్రాన్నిఎన్ని మార్లు చూసినా, నవ్వు ఆపుకోలేము.

ఆ చిత్రం విడుదల అయ్యేనాటికి నేను పదో తరగతి చదువుతున్నాను. అందులో "వద్దురా సోదరా పెళ్ళంటే నూరేళ్ళ మంటరా" అనే పాటని, ఆ పసి వయసులోనే మార్చి రాసి పాడుకున్నాను. కాలగర్భంలో కలిసి పోయిన పాట, మొన్న జ్ఞాపకం వచ్చింది. ఎందుకు జ్ఞాపకం వచ్చిందో చెప్పి తీరాలి.

మొన్న ఒక చిన్న సభకు హాజరు అయ్యాను. ఆ సభకు ఒక స్నేహితుడు (నా కన్నా చాలా పెద్దవాడు) తన పదేళ్ళ కొడుకుని వెంట తీసుకు వచ్చాడు. ఆ బుడతడు, అంత చిన్న వయస్సులోనే, ఆవర్తన పట్టికలోని  (నాకు తెలుసు అర్ధం కాదని, ఆవర్తన పట్టిక అంటే periodic table) అన్ని మూలకాలను (elements) ఠక్కున చెప్పేస్తున్నాడు. అబ్బో ఏ ప్రశ్న అడిగినా ఇట్టే సమాదానం చెప్పాడు.

"మా అబ్బాయి ఇంకా ఏ పుస్తకాలు చదివితే బాగుంటుంది?" అని వాళ్ళ నాన్న అడిగాడు. ఏ తరగతిలో పుస్తకాలు ఆ తరగతిలో చదవితేనే రావికాము లాంటి మేధావులు అవుతారు. పై తరగతి పుస్తకాలు కూడా ముందే చదివితే..... త్రివిక్రమ్ బాషలో నాకేమి అనిపించిందంటే, "పదేళ్ళకే అన్నీ చదివేస్తే, పాతికేళ్ళకు పిచ్చోడైనా అవుతాడు, లేదంటే పరమహంస అయినా అవుతాడు".  వీళ్ళ గురించి ఇంకో రోజు ఖండిస్తాను. ఆ లోపు ఈ పాట పాడుకోండి....

పల్లవి||

ఆ.....ఆ........ శభాష్....
సగమప.. నిప.. మగప రి సనిప మపనిస.....

వద్దురా సోదరా చదువంటే నూరేళ్ళ మంటరా, ఆదరా బాదరా నువ్వెళ్ళెళ్ళి చదువుకోవద్దురా రా రేయ్

వద్దురా.... వద్దు....

వద్దురా సోదరా చదువంటే నూరేళ్ళ మంటరా, ఆదరా బాదరా నువ్వెళ్ళెళ్ళి చదువుకోవద్దురా
చెడిపోవద్దు విద్యార్ది, చదువుకోవద్దు ఖర్మకాలి, పట్టుకుంటే కలం పాళీ, జీవితాంతం సుఖం కాళీ
సంస్కారమే వేస్టురా, జన్మంతా విడుదల లేదురా, నీ బుర్ర భోంచేస్తుందిరా, చచ్చినా చదువు కొనవద్దురా
Don't study, Be happy, Don't study, Be happy Don't study, Be happy happy
                                                                                                       ||వద్దురా||

చరణం||
హరీష్ అని నా స్నేహితుడు,
నాన్న మాట విని ఐ.ఐ.టిలో చేరాడు,
హై స్కూలు లో  వాడు  గ్రీకు వీరుడు
కాలేజికి రాక ముందు రాకుమారుడు 
ఇంతా జరిగి జస్ట్ వన్ ఇయర్ కాలేదు,

ఎంత మారిపోయాడు గుర్తుపట్టలేనట్టు
కళ్ళ జోడు వచ్చి, కాళ్ళు బక్కచిక్కి
ఫేసు పాలిపోయి జుట్టు రాలిపోయి
ఈ దేవదాసు వాలకం దేనికంటే
తను ఐ.ఐ.టి చదవటం వల్ల అంటూ
గుక్కపట్టి ఏడ్చాడు ముక్కు చీదుకున్నాడు
ఒక్క గ్లాసు పాలు తాగి ఫ్లాష్‌బ్యాక్ చెప్పాడు 

పొద్దునే లేస్తూనే, మేధామాటిక్స్ చదవాలి,
మరి ఏపూటకాపూటే హోంవర్క్ చేయాలి,
ఏం చెప్పినా తక్షణం, పిడెయ్యాలి రా మొత్తం,
కత్తి సామైందిరా చదవటం, చదువు అంటేనే  పెద్ద  నరకం
Don't study, Be happy, Don't study, Be happy Don't study, Be happy happy
                                                                                                   ||వద్దురా||

చరణం||
అంతెందుకు మా మల్లిగాడు,
మా ఊరికి వాడే మహేష్ బాబు,
మామూలుగానే వాడు దేశముదురు
ఇంజినీరింగ్ తోటే పోయింది వాడి పొగరు
హెచ్.ఓ.డి అమ్మోరు, పడలేక ఆమె పోరు
చల్లారి పోయింది వాడి నెత్తురు
ఒక్కపూట కూడ ఉండదనుకుంటా
కస్సుమనకుండా బుర్ర తినకుండా
వాడ్ని తిట్టింతిట్టు తిట్టకుండా వెంటపడి
తరుముతూనే ఉంటదంటా లాబు వెంటా
కోడెనాగులాంటి వాణ్ణి వానపాము చేసింది
చదువు కాదురా అది చట్టుబండ
ఆ గయ్యాళి  దయ వల్ల 
ప్రతి రోజూ క్లాసు మాయం 
పేకాట దయ వల్ల కనిపించింది గాలి మార్గం
బడికెళ్ళటం వేస్టనీ ఇక వ్యాపారమే బెస్టనీ
క్లాత్ షాపే  పెట్టాడు రా!!  పెట్టి కోటీశ్వరుడయ్యాడు రా!!!!

Don't study, Be happy, Don't study, Be happy Don't study, Be happy happy
                                                                                                   ||వద్దురా||

సారధి

ప్రపంచంలో ఉద్యోగాలు అన్నింటి కన్నా ప్రమాదకరమైన ఉద్యోగం ఏంటి?(నాతో కలిసి పని చేయటం కాకుండా?). నాకు తెల్సి దీనికి సమాధానం, బస్సు డ్రైవర్, అతన్నే తెలుగులో "సారధి" అంటారు. మిగితా ఉద్యోగాలన్నింటిలో, ఎప్పుడైనా అలసట అనిపిస్తే, ఒక పది నిముషాలు కునుకు తీయచ్చు. అదే ఉద్యోగం చేస్తూ చేస్తూ, బస్సు సారధి ఒక్క కునుకు తీస్తే...., ఊహించండి, ఎంతటి ప్రమాదం అయినా జరగచ్చు. 

శుక్రవారం సాయంత్రం, కూకట్ పల్లి నుండి అద్దంకి వెళ్ళాలని టికెట్ తీసుకున్నాను. దీపావళి సమయం అవ్వటంతో రద్దీ కొంచం ఎక్కువగా ఉంది. పదిన్నరకు బస్సు అయినప్పటికీ, పని పాటా లేకపోవటంతో, పది గంటలకే బస్టాండ్ కి వెళ్ళాను. ఏ అర్ధరాత్రో అయితే కానీ రాని బస్సు, నేను వెళ్ళేసరికి సిద్దంగా ఉండటం చూసి ఆశ్చర్యపోయాను. ఐ.ఆర్.సి.టి.సిలో టికేట్టు దొరికినంత సంబరమేసింది.

బస్సు అయితే ఉంది కానీ, అందులో జనం ఎవ్వరూ లేరూ. కాసేపటికి డ్రైవర్ వచ్చాడు. నా టికెట్ చూపించాను. రాత్రంతా ఎలాగూ కూర్చోవటం తప్పదని, బయటే నిలబడ్డాను. ఇంతలోనే అక్కడ ఎక్కాల్సిన మిగిలిన జనం కూడా వచ్చేశారు. బస్సు కదులుతుండగా ఎక్కి లోపలకి వెళ్ళబోతుంటే, డ్రైవర్ అమాయకపు చూపులు నా వీపును తడిమినట్టు అనిపిస్తేను, నేను కూడా చూశాను. బలపం పోగొట్టుకున్న బడికెళ్ళే బడుద్దాయిలాగా ముఖం పెట్టి, "అమీర్పేట్ కి ఎటు వెళ్ళాలి?" అని అడిగాడు.  

అమీర్ పేటకి ఎటు వెళ్ళాలి అని అడుగుతున్నాడు? అద్దంకి చేరుస్తాడో,ఆంధ్ర ప్రదేష్ దాటిస్తాడో అని భయమేసింది. "కండక్టర్ కి కూడా తెలియదా?" అని అడిగాను. "కండక్టరు అనే వాడు ఉంటే కదా? నేను ఒక్కడినే" అని చెప్పాడు. (సింహాలే కాదు డ్రైవర్లు కూడా ఈ మధ్యన సింగిల్ గా వస్తున్నారెమో ?) చేసేది లేక ద్వారం దగ్గర ఉండే కుర్చీలో కూర్చున్నాను. " అమీర్ పేట నుంచి అయినా దారి తెలుసా??" అని అడిగాను. హైదరాబాద్ దాటిందాకా దారి తెలియదని చల్లగా చెప్పాడు. ఇక, ఆ పూటకి ఆ బస్సుకి నేనే కండక్టర్ అయ్యాను. మంత్రసాని పని ఒప్పుకున్నాక ...... తప్పదు కదా " అనట్టు, ఆగిన ప్రతి చోటా, బస్సులో ఎంత మంది ఎక్కాలో సరి చూసుకుంటూ, రాని వాళ్ళకి ఫొన్లు కూడా చేశాను. అప్పుడు తెలిసొచ్చింది, కండక్టర్ అవసరం ఏంటో.

చిన్నప్పుడు నేను బడికి వెళ్ళాలంటే, బస్సులో పది కిలోమీటర్లు ప్రయాణం చేసేవాడిని. మాకు అందరికీ ఉచిత పాసులు ఉండటం చేత,  మమల్ని ఎక్కించుకోనేవారు కాదు. సాయంత్రం బడి ముందు బస్సు కోసం గంట సేపు నిలబడితే, తీర వచ్చిన బస్సు, ఆగకుండా వెళ్ళిపోయేది. బస్సు ఆపనందుకు మొదట్లో డ్రైవర్ల మీద చాలా కొపం వచ్చేది. కానీ కొన్ని రోజులకు గమనించినది ఏంటంటే?  బస్సుకు డ్రైవర్ అనేవాడు సారధి కాదు, కేవలం బస్సుకి, కండక్టర్కి మధ్య వారధి మాత్రమె అని, నిజమైన సారధి కండక్టర్ అని. అతను ఎక్కడ చెప్తే, డ్రైవర్ బస్సు అక్కడ ఆపాలి అని. కష్టపడి బస్సు నడిపేది ఒకళ్ళయితే, పెత్తనం ఇంకొకళ్ళదా? అని జాలి పడేవాడిని.  

ముగించే ముందు, చాలా రోజుల తర్వాత ఈ రామానంద స్వామి చెప్పేది ఏంటంటే, సంసారం అనే బస్సులో మొగుడు సారధి(డ్రైవర్) అయితే, పెళ్ళాం సాధించె  కండక్టర్ లాంటిది. కండక్టర్ చెప్పినట్టు సారధి విని తీరాలంతే.

విశ్వనాధం

నిన్న తోచక టి.విలో చానెళ్ళు మారుస్తుంటే, "మౌనమేలనోయి, ఈ మరపురాని రేయి" అనే పాట వస్తున్నది. మొదలే నేను భాను ప్రియ అభిమానిని, అమె చిత్రాలు విడుదల అయిన మొదటి రోజే చూసేవాడిని (ఎదో మాట వరసకు అన్నాను కానీ, నేను పుట్టాక ఆమె తెలుగులో నటించటం ఆపేసింది). భాను ప్రియ పాట కావటంతో ఆ పాటలో లీనం అయ్యి చూస్తున్నాను. చివర్లో తెలిసింది ఏంటంటే ఆమె పేరు భానుప్రియ కాదు, జయప్రద అని. పేరు ఎదైతేనేమి? మనకు మనిషి ముఖ్యం.

ఆ పాటలో జయప్రదను చూశాక, చాలా రొజుల తర్వాత 'ఒక అందమైన అమ్మాయిని చూశాను' అన్న అనుభూతి కలిగింది. ఇవాళ్టి రోజున "అమ్మాయిలం" అని కొంతమంది చెప్తే తప్ప, వాళ్ళు అమ్మాయిలని అర్ధం కాని పరిస్థితి. ఒక రాతి రధం పక్కన, కమల్, జయలిద్దరూ  ఒకరినొకరు దొంగ చూపులు చూసుకుంటూ ఉంటారు. కమల్ తనని చూస్తే జయ తల పక్కకు తిప్పుకుంటుంది, జయ చూస్తుంటే కమల్ తల పక్కకు తిప్పుకుంటాడు. ఆ దృశ్యం చాలా తమాషాగా అనిపించింది. బహుశా అలా తలలు తిప్పీ తిప్పీ నొప్పి పుట్టిందేమో, ఇద్దరూ కలిసి జయప్రద ఇంటికి బయలుదేరుతారు.   

ఇక్కడే ఒక చిన్న దృశ్యం నన్ను కట్టిపడేసింది. జయప్రద ఇంటికి చేరాక, ఆమె నాలుగు మెట్లు ఎక్కి వెనక్కి తిరిగి చూస్తుంది, ఒక అడుగు వెనక్కి వేస్తూ. కమల్ "నేనింక ఇంటికి వెళ్తాను" అనట్టు తల ఊపుతాడు. కమల్ ని కూడా ఇంట్లోకి పిలవాలని ఉన్నా, పిలవలేక, ఎదో చెప్పాలని నోరు తెరిచి, చెప్పలేక ఆగి పొతుంది. "అప్పుడే ఇంటికి వెళ్తావా?" అన్నట్టు జయప్రద ఇచ్చిన ఆ ముఖ కవళిక నిజంగా అధ్బుతం అనిపించింది. అప్పుడు అర్ధం అయ్యింది, విశ్వనాథ్ గారిని అంత గొప్ప దర్శకుడని ఎందుకు అంటారో!!!! ఆ ఒక్క ఐదు క్షణాల దృశ్యం కోసం, ఆ పాటని యూట్యూబ్ లో ఎన్ని సార్లు చూశానో.   

అప్పటిదాకా అంత చక్కగా చూపించి,ఆ వెంటనే జయప్రద తన్మయత్వంతో స్నానం చేసే దృశ్యాన్ని చూపించారు(అలా చూడటం తప్పని కళ్ళు మూసుకున్నాను). విశ్వనాథ్ గారు ఇలా ఎందుకు తీశారో అని అనుమానం కలిగింది. ఇదే విషయాన్ని మా సుబ్బన్నని అడిగితే " ఆయన దర్శకత్వం చేస్తుంటే, కమల్ ఎమైనా వేలు పెట్టాడెమో ?" అని అనుమానం వ్యక్తం చేశాడు. ఆ రొజుల్లొ కధానాయకులకు అంత స్వేఛ లేకపొబట్టేనేమో, కొన్ని అయినా మంచి చిత్రాలు తీయగలిగారు. 

మళ్ళీ పాటలోకి వద్దాం. ఆ పాటలొ జయప్రదని ఎంత అందంగా చూపించారో!! "సుమమే విరిసే వెన్నెలమ్మ వాకిట" అంటూ వెనెల్లో జయప్రదను పువ్వుతో పోల్చిన తీరు నాకు బాగా నచ్చింది. పాట చివరకు జయప్రద సొఫాకు తలాంచి కూర్చున్న భంగిమ ఎంత చూడముచ్చటగా ఉంటుందో మాటలతో చెప్పలేను. పాట అంతా చూశాక అనిపించింది ఏంటంటే? ఈ పాటను మళ్ళీ ఎవ్వరూ తీయకూడదు అని. జయప్రద స్నానం చేసే సన్నివేశంలో కూడా అశ్లీలత అనిపించకుండా, కనిపించకుండా తీయటం బహుశా విశ్వనాథ్ గారికే చెల్లిందేమో? ఈ పాట ఈ రొజుల్లొ తీస్తే కళ్ళు మూసుకొని చూడాల్సి వస్తుందేమో అని నా అనుమానం.

ఇంతా చెప్పి మా గురువుగారి గురించి ప్రస్తావించక పొతే మహా పాపం. "పలికే పెదవే ఒణికింది ఎందుకో? ఒణికే పెదవి వెనకాల ఏమిటో?" ఇంత సుందరంగా వేటూరి సుందరరామూర్తి గారు గాక ఇంకెవరు రాయగలరు? జానకిగారు, బాలుగారు గాక ఇంకెవరు పాడగలరు? ఇళయరాజ గురించి వేరే చెప్పేదేముంది?   విశ్వనాథ్ గారి గురించి చెప్పాలనుకుంటే, ఒక్క పాటతోనె సరిపోయింది. ఇంకో శీర్షికలో ఇదే విషయం మీద కూర్చుందాము. అంత వరకు సెలవు.......

మూడో అడుగు

అక్టోబరు 31 2010, మొదటి సారిగా నేను బ్లాగిన రోజు. ఈ బ్లాగు రాయటం మొదలెట్టి రెండు సంవత్సరాలు అయ్యిందంటే నమ్మలేకపోతున్నాను. ఇది వరకే ఆరంభ శూరత్వంలో చెప్పినట్టు, నాకున్న ఆరంభ శూరత్వానికి రెండేళ్ళ పాటు రాస్తాను అని అనుకోలేదు.రెండేళ్ళలో ఇప్పుడు రాస్తున్న దానితో కలిపి ఎనభై రెండు టపాలు. అంటే శతకానికి చాలా దగ్గర అనమాట!!!

ఎన్ని రాశానన్న దానికన్నా, ఎంత రాశానన్న దానికన్నా, ఎమి రాశానో చూసుకుంటే సంతృప్తిగానే అనిపిస్తుంది. నేనేదో "ఆంధ్ర మహాభారతాన్ని" తెలుగులోకి రాసినట్టు చెప్తున్నానని మీకు అనిపిస్తే క్షమించాలి. ఈ సంధర్భంగా, నన్ను ప్రోత్సహించిన మిత్రులందరికీ ధన్యవాదాలు, శిష్యులందరికీ అశీస్సులు తెలియజేసుకుంటున్నాను.  ఈ బ్లాగు ద్వారా కొన్ని పరిచయాలు, స్నేహాలు ఎర్పడ్డాయి. జయంత్, కృష్ణా, నాగార్జున ఇలా..., చాలా మంచి స్నేహితులు ఏర్పడ్డారు.

మీకు ఈ సందర్భంగా ఒక శుభవార్త చెప్పాలి. ఇక మీదట నేను శీర్షికలు రాయటం ఆపేస్తున్నాను అనుకుండేరు!! అదేమీ కాదు. తొండ ముదిరి ఊసరవల్లి అయ్యినట్టు, చిన్న చిన్న శీర్షికలతో మొదలుపెట్టి, నవల రాసే దాకా వచ్చాను. రెండు మూడు నెలలు కింద, పైన కూర్చొని ఎలాగోలా ఒక నవల పూర్తి చేశాను. 

ఒక సాఫ్ట్ వేర్ కార్యాలయంలో, కొత్తగా ఉద్యోగంలోకి చేరిన ఒక అబ్బాయికి, అమ్మాయికి మధ్య నడిచే ప్రేమ కధను, నాకు తోచినంతలో చూపించే ప్రయత్నం చేశాను. వంద కాగితాలకు సరిపడా రాశాను. తీరా రాశాక అనుమానం వచ్చింది, అస్సలు ఇది ఎవరికైనా అర్ధం అవుతుందా? అని. ఇద్దరు, ముగ్గురు స్నేహితులకు చూపించాను. వాళ్ళు మొహమాటం కొద్దీ అద్భుతంగా ఉందని కాకుండా నికచ్చిగా కొన్ని మార్పులు చెప్పారు. వాటన్నింటిని దృష్టిలో పెట్టుకొని చివరకు కధను ఒక కొల్లిక్కి తెచ్చాను. ఇంకొ నెల రెండు నెలలలొ దానిని మీ ముందుకు తెచ్చే ప్రయత్నం చేస్తాను. ఆ నవల చదివాక, అందరూ నన్ను "నవలా రచయిత అనంతరామయ్య" అని పిలవటం మాత్రం మర్చిపోకండే!!!!

ఈ బ్లాగు రాయటంలో మూడో అడుగు వేస్తూ.... సెలవు 

పెళ్లి చూపులు

ప్రేమంటే కాదో ఫ్యాషన్, పెళ్ళికి అది స్టార్టింగ్ స్టేషన్ అని అన్నాడో సినీ కవి. ప్రేమించే మనస్సు ఉన్నవాళ్ళకి ఇది సరిగ్గా సరిపోతుంది, కానీ ప్రేమించే స్తోమత లేని నా లాంటి వాళ్ళ పెళ్ళికి స్టార్టింగ్ స్టేషన్ ఏంటి??? ఆలోచించండి? మీకు తట్టే ఒకే ఒక్క స్టేషన్ పేరు, పెళ్లి చూపులు. ఆ పెళ్లి చూపుల గురించే నేనిప్పుడు చర్చించబోతున్నాను.  

ఒక అబ్బాయికిగానీ, అమ్మాయికిగానీ పెళ్లి చేసేయాలి అని ఇంట్లో వాళ్ళు ఒక బలహీన క్షణాన అనుకుంటారు. వరసైన వాళ్ళు ఎవరైనా ఉంటే ఏ గొడవా లేకుండా కానిచ్చేస్తారు. వీళ్ళతో మనకు ఎలాంటి సమస్య లేదు. అలా ఎవరూ లేకపోతే, పిల్లలకు పెళ్లి చేయాలి  అన్న విషయాన్ని చుట్టపక్కాలకు దండోరా వేస్తారు, ఆంగ్లంలో వృత్తం పెద్దది అయితే, ఫలానా వాళ్ళ సంబంధం ఉందని చెప్తారు. ముందు ఫోటో చూపించి, ఆ తరువాత జాతకాలు చూపించి, నచ్చితే పెళ్లి చూపులు ఏర్పాటు చేస్తారు. 

ఈ మధ్య కాలంలో అయితే, అబ్బాయినీ, అమ్మాయినీ ఏదో ఒక రెస్టారెంటులోనో , లేదంటే ఏదైనా ఉద్యానవనంలోనో కలవమంటారు. వాళ్ళు కలిసి, మాట్లాడుకొని, ఒకరిని ఒకరు అర్ధం చేసుకొని (చేసుకున్నాము అనుకోని) ఏదో ఒక విషయం తెల్చుతారు. వీళ్ళతో కూడా ఎటువంటి సమస్యా లేదు. 

ఇప్పుడు తరతరాలుగా చూస్తున్న పెళ్లి చూపుల దగ్గరకు వెళ్దాం. సినిమాలలో చూపించినట్టు, ఏదో ఒక శనివారమో, లేదో ఆదివారమో, అమ్మాయి ఇంటికి (ఉంటే సొంత కారులో లేదంటే అద్దె కారులో) వెళ్తారు. ముందు తిను బండారాలు రావటం, తర్వాత అమ్మాయి రావటం ఇలా, సినిమాల్లో చూపించినట్టే జరిగిపోతుంది. మధ్య మధ్యలో నా లాంటి వాళ్ళు వేసే కుళ్ళు జోకులు కూడా వినపడుతుంటాయి. ఎవరో ఒక పెద్ద మనిషి కలగ చేసుకొని, అబ్బాయిని అమ్మాయిని మాట్లాడుకోనివ్వండి అని చెప్తారు. ఇద్దరికీ కాసేపు ఏకాంతాన్ని ప్రసాదిస్తారు. 

ఇక్కడే నాకు ఒక చిన్న సందేహం వచ్చింది. అప్పటిదాకా  ముక్కు ముఖం తెలియని ఒక అమ్మాయిని, పది నిముషాలు మాట్లాడి నచ్చిందో లేదో చెప్పటం సాధ్యమేనా? అలాగని గంటలు గంటలు మాట్లాడాలి అని అడగలేము కదా. అస్సలు ఆ పది నిముషాలు అయినా ఏమి మాట్లాడాలి? అందునా నా లాంటి భయస్తుడు, నోట్లో నాలుక లేని అమాయకుడు ఏమని మాట్లాడగలడు చెప్పండి? ఎలాగూ పెళ్లి చూపులకు ముందుగానే ఇద్దరి వివరాలు చెప్పేస్తారు. ఇంకా అడగటానికి ఏముంటుంది? తెలిసి కూడా అడిగితే పిచ్చి అనుకుంటారు. అలాగని అడగకుండా కూర్చుంటే మెతక అంటారు.

పోనీ పాటలు పాడటం వచ్చా? వంట చేయటం వచ్చా? లాంటి ప్రశ్నలు సినిమాలల్లో బాగుంటాయి కానీ, నిజ జీవితంలో బాగుండవు అని నా అభిప్రాయం. పోనీ మీ అలావాట్లు ఏంటి? అని అడిగితే, నిజాలు చెప్తారు అన్న నమ్మకం ఏమీ లేదు కదా? నేనైతే చెప్పను, అస్సలు అలా చెప్పగలిగే మంచి అలవాట్లు కూడా లేవనుకోండి, అది వేరే విషయం. ఇంక లాభం లేదనుకొని, ఈ విషయంలో పెద్దల సలహా తీసుకుంటే మంచిదనిపించి, చాలా మందిని, చాలా పెళ్లి చూపులు అయిన వాళ్ళని వాకబు చేశాను. " రాత్రి తిన్న కూర పేరే గుర్తు లేదు, ఎప్పుడో జరిగిన పెళ్లి చూపులు ఎవడికి గుర్తుంటాయి?" అని కసురుకున్నారు. ఇంకొంత మంది, " పెళ్లి చూపులలో అబ్బాయిలు మాట్లాడే రోజులు ఎప్పుడో పోయినాయి, ఇప్పుడు కేవలం అమ్మాయిలు మాట్లాడితే వినటమే" అని చెప్పారు. కనీసం ఆ అమ్మాయిలు  ఏమి మాట్లాడతారో చెప్పమని అడిగాను. " నీ అదృష్టం బాగుంటే వాళ్ళు వేరే వాళ్ళని ప్రేమిస్తున్నట్టు చెప్తారు. ఇంకొంతమంది, వాళ్ళ వాళ్ళ స్థాయి ఏంటో చెప్తారు. అప్పుడు నీ స్థాయి ఏంటో ఆలోచించుకొని, పెళ్ళా? లేదంటే ఇంకో పెళ్లి చూపులా? అనే విషయం తేల్చుకోవాలి." అని చెప్పారు.

మీరు ఈ విషయం మీద ఏవైనా సలహాలు, సూచనలు ఇస్తే మిక్కిలి సంతోషిస్తాను. ఒక జీవితాన్ని నిలబెట్టిన వాళ్ళు అవుతారు. ఈ విషయం మీద  ఇంకా ఆలోచించాల్సింది చాలా ఉంది. కాబట్టి ఇంకో శీర్షికలో చూద్దాం. నాకు పెళ్లి అయిందాకా ఈ కష్టాలు తప్పవు మరి.

భళే బెంగుళూరు

ఒక నెల క్రితం, ఒక పని మీద, ఒక వారం, ఒక్కడినే, బెంగుళూరు వెళ్లాను.  ఇది వరకు వెళ్ళినా ఒకటి రెండు రోజులకన్నా ఉన్నది లేదు. ఈ సారి మాత్రం కొంచం బెంగుళూరుని అర్ధం చేసుకునే ప్రయత్నం చేశాను. ఎప్పుడు వెళ్ళినా కానీ అదేదో పాటలో "క్లైమేట్ అంతా నాలాగ లవ్ లో పడిపోయిందేమో అన్నట్టుందే" చెప్పినట్టు, అధ్బుతంగా ఉంటుంది. ఆ హళ్లీలు, పాళ్యాలు ఎంత ముద్దొస్తాయో. 

నేను ఎప్పుడు అక్కడ దిగినా, అదేదో వేరే రాష్ట్రానికి వెళ్ళిన భావనే రాదు, ఏదో తిరుపతి వెళ్లినట్టు, వరంగల్ వెళ్లినట్టు లేదంటే కాకినాడ వెళ్లినట్టు ఉంటుంది. దారి వెంట కనపడే కన్నడ అక్షరాలూ సైతం, చిన్నపిల్లలు చిన్న చిన్న తప్పులతో రాసిన తెలుగులానే అనిపిస్తుంది. అక్కడ మనుషులు, వారి పద్దతులు కూడా మనకు దగ్గరగా అనిపించాయి.

స్నేహితులంతా తలొక చోట ఉండటంతో రోజుకు ఒక ప్రదేశానికి తిరగాల్సి వచ్చింది. నా లాంటి కవి పుంగవుడు కర్ణాటకాలో కదంతొక్కటానికి కాలుమోపాడు, కార్పెట్లు పరచకపోయినా కనీసం కారు కూడా ఏర్పాటు చేయక, కకృతి చూపించారు కసాయిగాళ్ళు. కళాకారులు కారులు లేకపోయినా కాలి నడకన వెళతారని అలానే నడక మొదలుపెట్టాను, కానీ దూరం ఎక్కువ అవ్వటంతో బస్సు ఎక్కక తప్పింది కాదు.

మనకు లాగే అక్కడ కూడా బస్సులో ముందు సగ భాగం స్త్రీలకి, వెనక సగం పురుషులకి కేటాయించారు. చెన్నైలో ఇందుకు బిన్నంగా ఉంటుందనుకోండి అది వేరే విషయం.  కిటికీ దగ్గర కూర్చుంటే, ఒకతను వచ్చి ఈ బస్సు జాంబర్ హళ్ళికి వెళ్తుందా అని తెలుగులో అడిగే సరికి ఆశ్చర్యపోయాను. నేను, తెలియదు అని  తెలుగులోనే సమాధానం ఇచ్చాను. కండక్టరుకి పది రూపాయల కాగితం ఇచ్చాను. ఏడు రూపాయల టికెట్టు ఇచ్చి, వెళ్ళిపోయాడు. మూడు రూపాయల చిల్లర అడిగే అవకాశం కూడా ఇవ్వలేదు, చిన్నపిల్లాడిని చేసి చిల్లర నొక్కేశాడు. అద్దంలోంచి బయటకు చూస్తే దారి పొడవునా తెలుగు చిత్రాల బొమ్మలే కనిపించాయి.

హైదరాబాద్ లో సగం ప్రయాణం బస్సుకి వేలాడుతూ జరుగుతుంది. ఇక్కడ మాత్రం సినిమా మొదలవగానే హాల్లో తలుపులు వేసేసినట్టు, బస్సు మొదలవగానే తలుపులు వేసేశారు. ఇది నిజంగా మెచ్చుకోదగ్గ విషయం. బస్సు దిగగానే నా స్నేహితుడిని అడిగాను, వాడు ఏ మాత్రం పట్టించుకోకుండా, " ఇక్కడ టికెట్టు చేతికి ఇవ్వటమే ఎక్కువరా, దగ్గరి దూరాలకైతే టికెట్టు కూడా ఇవ్వరు" అని చెప్పటంతో అవాక్కయ్యాను.

ఇక్కడ చెప్పుకోదగ్గ విశేషం ఏంటంటే, బెంగుళూరులో దాదాపు నాలుగు, అయిదు ప్రదేశాలకు వెళ్ళాను. ప్రతి చోటా, మనుషులు ఎంత మంది ఉన్నారో, కుక్కలు కూడా అంతే సంఖ్యలో ఉన్నాయి. దీని గురించి నాని అని ఒక మిత్రుడు ఏమి చెప్పాడంటే "అన్నా, బెంగుళూరు విశేషం ఏమిటంటే, నువ్వు ఎక్కడైనా నించొని, కళ్ళు మూసుకొని ఒక రాయి తీసుకొని విసిరితే, ఆ రాయి ఖచ్చితంగా ఒక కుక్కకు అయినా తగులుతుంది , లేదంటే ఒక సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ కి అయినా తగులుతుంది" అని. సాటి  సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్గా వినటానికి బాగా లేకపోయినా, వాడు చెప్పింది నిజమనే అనిపించింది. ఇంకొక ప్రత్యేకత ఏంటంటే, బెంగుళూరులో ఇల్లు అద్దెకు కావాలంటే పది నెలల అద్దె ముందుగానే చెల్లించాలట!!! ఎంత దారుణం, ఇదే హైదరాబాద్ లో అయితే, ఒక నెల అద్దె కడితే చాలు. 

బెంగుళూరుకి ఎలాగైనా ఒక బహుమతి ఇవ్వాలనుకున్నాను. అందుకే దాని మీద ఒక పాట రాశాను. మాహానుబావుడు ఘంటసాల గారి పాటని కూనీ చేయటం మహాపాపం అని తెలిసినప్పటికినీ, "పాపి చిరాయుహు" కదా అని పాటను పాడు చేశాను .  ఈ పాటని బెంగుళూరులో ఉంటున్న స్నేహితులందరికీ అంకితం చేస్తున్నాను.

భళే బెంగుళూరు, పచ్చనైన ఊరు

వసంతాలు పూచే ప్రతి రోజు

ఊరిలోని మనుషులకన్నా, శునకాలే  ఇక్కడ మిన్న,

మాతృభాష కన్నడ కన్నా, పరభాషే ఎక్కడ విన్న,

కెంప గౌడ నగరం అంతా, నేను చుట్టి వచ్చానంటా .

సగం ఊరు మొత్తం అంతా, సాఫ్ట్ వేరు ఆక్రమణంతా,

అద్దెకి ఇల్లు కావాలంటే, ఆస్తి అడ్వాన్సు ఇవ్వాలంతే. 

రాయలోరి చరిత్ర చెప్పును, దీని ఖ్యాతి తెలియాలన్నా, 

తొందర పడకు

" తొందర పడకు సుందర వదనా " అని ఆటోల మీద చూస్తూనే ఉంటాము. ప్రతి మనిషికి తొందర అనేది ఉంటుంది. అది సహజం. ఉదాహరణకు, కొత్త చిత్రం విడుదల అయ్యింది అంటే, ఆ సినిమా రశీదుల (టికెట్) కోసం ఒకటి రెండు రోజుల ముందుగానే తొందరపడి మరీ వెళతాము. లేదంటే ఆ చిత్రం ప్రదర్శిస్తున్న చోట కొండవీటి చాంతాడంత (అది ఎంత ఉంటుందో నాకు తెలియదు) వరుసలో  గంటసేపు అయినా, ఎండని సైతం లెక్క చేయకుండా నిలబడతాం. ఆలస్యం అయితే ఒకటి రెండు దృశ్యాలైనా అయిపోతాయేమో అన్న ఆదుర్దాతో అరగంట ముందుగానే చిత్రాలయానికి వెళ్తాము. ఒక చిత్రం చూడటానికి అంతంత సమయం వృద్దా చేసి, చివరకు ఆ చిత్రం అయిపోయాక కూడా ఒక్కళ్ళు ఆగరు. ఎవరికీ వాళ్ళు త్వరగా వెళ్ళిపోవాలని ఉరకులు పరుగులు పెడుతుంటారు. చిన్నప్పుడు బడికి కూడా అంతే కదా, ఉదయం ఆలస్యంగా వెళ్ళినా, బడిలో చివరి గంట కొట్టటమే ఆలస్యం అన్నట్టు తొందరపడతాం.

ఒక శనివారం తెల్లవారు జామున పది గంటలకు పలహారం తినాలని, ఇంటి ప్రక్కన ఉన్న హృదయ టిఫిన్స్ కి వెళ్లాను. అక్కడ ఒక ప్రక్కన ఒక అమ్మాయి, ఒక అబ్బాయి కూర్చొని పలహారం తింటున్నారు. ఆ అమ్మాయి ఒక చెంచాతో ఆ అబ్బాయి నోట్లో ప్రేమగా ఉప్మా పెడుతున్నది. ఒకరి కళ్ళల్లో ఒకరు చూసుకుంటూ, ఏమి తింటున్నారో కుడా తెలియకుండా తింటూనే ఉన్నారు (వాళ్ళు తింటుంటే నీకెందుకురా అని అడగచ్చు, నోరు పలహారం చేస్తుంటే  కళ్ళు కాళీగా ఏమి చేస్తుంటాయి చెప్పండి?). ఇంతలో ఒక పెద్దాయన హడావుడిగా వచ్చాడు. ఒక దోస అడిగాడు. అక్కడ, పని చేసే వాళ్ళు తక్కువ, పలహారం చేసేవాళ్ళు ఎక్కువ.

ఐదు నిమిషాలు అయినా కానీ దోస రాలేదు. పెద్దాయన కొంచం అసహనంతో "ఎంత సేపు బాబు?" అని అడిగాడు. పాపం, పెద్దాయనకి తొందరెక్కువ, పనివాళ్ళకి ఒత్తిడి ఎక్కువ. ఒక వైపు పెద్దాయన కోపం, ఇంకోవైపు వాళ్ళ ప్రేమతో వాతావారణం సమతూకంగా ఉంది. ఇంతలోపు పెద్దాయనకి దోస వచ్చింది. ఆయన కళ్ళలో ఆనందం వ్యక్తం అయ్యింది. బహుశా వాళ్ళమ్మాయి పెళ్లి చేసినప్పుడు కూడా అంత ఆనందించి ఉండడు. ఇంతలో ప్రేమించుకుంటున్న అమ్మాయి ఒక్క ఉదుటున అక్కడ పని చేసే వాడి దగ్గరకు వచ్చి, " నేను దోస చెప్పి పావుగంట అయ్యింది, మాకు ఇవ్వకుండా మా వెనక వచ్చిన వాళ్ళందరికీ ఇస్తారేంటి?" అని చంద్రముఖిలో జ్యోతిక అడిగినట్టు అడిగింది. అప్పటిదాకా లేని తొందర, ఒక్కసారిగా ఎందుకు వచ్చింది? ఆమెకి ఇవ్వలేదని కాదు, పెద్దాయనకి ఇచ్చారని.

అస్సలు మనిషనే వాడికి తొందర పనికి రాదు అని నాకు తెలిసేలా చేసింది ద్రావిడ్. ఎప్పుడూ , అస్సలు తొందర అనేది లేకుండా ఆడతాడు. మనం గమనిస్తే  కొన్ని విషయాలలో తొందరపడే వాళ్లకి లోకంలో మర్యాద ఉండదు. ఉదాహరణకు ఎవరైనా తొందరగా చనిపోతే, అయ్యో పాపం అంటారు. అదే తొందరతో తొమ్మిదో నెలకంటే ముందుగానే పుట్టారనుకోండి, నెల తక్కువ వెధవ అని తిడతారు. ఇదే తొందరపాటుతో ఆరు నెలలు ఆగలేక చంద్రబాబుగారు 2004లో ముందస్తు ఎన్నికలు అన్నాడు, పది ఏళ్ళు వెనకపడిపోయాడు.

 ఇదే విషయం మా కార్యాలయ యాజమాన్యానికి కుడా బాగా తెలిసినట్టున్నది, జీతాలు పెంచమంటే, తొందరపడటం మంచిది కాదు అని నాలుగు నెలల నుంచి నాన్చుతూ ఉన్నారు. ఇవన్నీ ఏమో కానీ, పాలు మాత్రం తొందరగా వేడి మీద  ఉన్నప్పుడే తాగాలి. చల్లారిపోతే బాగుండదు. కాబట్టి నేను ఆ పనిలో ఉంటాను................

దేవుడిని చూశాను

దేవుడిని చూశాను. అవును ఇవాళ నేను దేవుడిని చూశాను. ఊహ తెలిసిన రోజునుండి కలలు కంటున్నరోజు, రానే వచ్చింది. క్రికెట్ అనేది ఒక మతమైతే, ఆ మతానికి ఒకే ఒక్క దేవుడు ఉన్నాడు. ఆ దేవుడినే ఈ రోజు నేను కళ్ళారా చూశాను . నాకు చిన్నప్పటి నుండి, ఇద్దరిని చూడాలనే కోరిక ఉంది. ఒకటి గాన గంధర్వుడిని, రెండు క్రికెట్ దేవుడిని. ఈ రోజుతో ఆ రెండు కోరికలు తీరాయి.

నేను ఇంజనీరింగ్ చదువుతున్న రోజులలో, మా ఊరి పంచాయితీ కార్యాలయం ముందు, మహానుభావుడు ఘంటసాల గారి విగ్రహం పెట్టాలన్న మంచి ఆలోచన కొంత మందికి వచ్చింది. అనుకున్నదే తడవుగా విగ్రహాన్ని ఏర్పాటు చేశారు. ఒక చేతిలో తంబురా (నాకు తెల్సినంతలో దానిని తంబురా అనే అంటారు), ఇంకొక చేతిని పైకి లేపి, గాన మాధుర్యాన్ని కురిపిస్తూ, కూర్చొని ఉన్న ఘంటసాల వారి విగ్రహం, చాలా అందంగా, సాక్షాత్తు ఆయనే కూర్చొని పాడుతున్నడా అనట్టు ఉంటుంది. పక్క ఊరి తాగుబోతులు ( మా ఊర్లో తాగేవాళ్ళు అస్సలు లేరు, నిజం) ఆ విగ్రహాన్ని చూస్తే , అక్కడే నిలబడి విగ్రహాన్ని పాట పాడమని గొడవకు దిగిన సందర్భాలు కూడా ఉన్నాయి (కొంచం ఎక్కువ చేసి చెప్పినట్టు ఉన్నా, ఆ బొమ్మ మాత్రం అధ్బుతం).

ఆ విగ్రహాన్ని ఆవిష్కరించటానికి సాక్షాత్తు బాలూగారే వస్తున్నారని తెలిసి, నా ఆనందానికి అవధులు లేకుండా పోయింది. ఆ రోజు రానే వచ్చింది. బాలూ గారు విగ్రహం ఆవిష్కరించి, మా ఊరిలోని కళాసాగర్ ప్రాంగణంలో జరిగే సంగీత విభావారికి వచ్చారు. ఇసుకేస్తే రాలని జనం. అప్పటికే బాలుగారు నాకు చాలా బాగా తెలుసు గనుక, బాలు గారు వేదికను అలంకరించగానే ఆయనను గుర్తుపట్టాను. నా కళ్లను నేను నమ్మలేకపోయాను. బాలూ ఫారు శంకరాభరణం చిత్రంలో "శంకరా నాదశరీరాపరా..." అనే పాడటం, నేను జన్మలో మర్చిపోలేను. నా చెవుల తుప్పు వదిలిందా అన్న అనుభూతి కలిగింది.

ఇంక ఇవాళ్టి విషయానికి వస్తే, సచిన్ ని వీలైనంత దగ్గర నుండి చూడాలని వెళ్లాను. నేనే కాదు, అక్కడికి వచ్చిన వాళ్ళల్లో మూడొంతులు ఆ సచ్చినోడిని చూడటానికి వచ్చినవాళ్ళే. ఆటగాళ్ళు అందరూ మైదానంలోకి వచ్చినా, మేమందరం సచిన్ కోసం వెతుకుతూనే ఉన్నాము. ఇంతలో ఆటగాళ్ళు బయటకి వచ్చే ద్వారం దగ్గర హడావుడి పెరగటంతో, అందరి కళ్ళతో పాటుగా గొంతులు కూడా పెద్దవి అయ్యాయి. "సచిన్ .... సచిన్ " అంటూ అరుపులతో మారుమోగి పోయింది. ఒక్కొక్కళ్ళ ముఖాలు ఆ మైదానంలో ఉన్న దీపాలకన్నా వెలిగిపోయాయి. అదృష్టం కొద్దీ సచిన్ మైదానంలో ఉన్నంత సేపు మేము ఉన్నచోటుకి దగ్గరగా పొలం చేశాడు (మీ బాషలో ఫీల్డింగ్). 

దేవుడు అన్ని వందల ఆటలు ఆడినా, మా అరుపులను విని అప్పుడప్పుడు వెనకకు తిరిగి మాకు చేతులు ఊపి ఉత్సాహపరిచాడు. అలా మొత్తం లెక్కపెడితే 12 సార్లు నాకు(నాకు ఒక్కడికే అని నా భావన) చెయ్యి ఊపాడు. రైనా,కోహ్లి, సెహ్వాగ్ ఇలా అందరు ఊపారు (చేతిని). కానీ పొగరు బట్టిన సుడిగాడు మాత్రం ఎవరినీ పట్టించుకోలేదు. ఇదే విషయాన్ని పారా రాజేష్ తో చెప్తే, "ఎన్నని చస్తాడురా వాడు మాటుకూ, సారధి అంటే సామాన్యమైన విషయం కాదు కదా , అందరినీ చూసుకోవాలి కదా" అని అన్నాడు. నిజమే కదా, పాపం ధోని. ఇంతలో వరుణుడి పుణ్యమా అని మధ్యలోనే ఆట ఆగిపోయింది. 

అలా నా జీవితంలో ఒక గొప్ప కోరిక ఇవాళ తీరింది అన్న తృప్తితో, ఆనందంతో ...... సెలవు.....

సాదించిన స్వాతంత్ర్యం

అందరికీ 65వ స్వాతంత్ర దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు. ప్రతి సంవత్సరం 63,64,65 సంఖ్య పెరుగుతుందే తప్ప ప్రయోజనం లేకుండా పోతున్నది. రాష్ట్ర పతులు మారుతున్నా రాష్ట్రగతులు మారటం లేదు. దీని గురించి ఎంత ఆలోచించినా ప్రయోజనం లేకుండా పోతున్నది.

ఒలంపిక్స్ లో మనకు 6 పతకాలు వచ్చే సరికి అబ్బో అంటున్నారు. చైనాకి మనకన్నా పదిహేను రెట్లు ఎక్కువ వచ్చిన విషయాన్ని మాత్రం మర్చిపోతున్నారు. ఈ విషయమై, నేను తీవ్రంగా ఆలోచించాను, ఇలాంటి క్లిష్ట పరిస్తితుల్లో దేశాన్ని ఎలా ముందుకు నడిపించాలి అని. మన దేశానికి కూడా అన్ని పతకాలు రావాలంటే

1) శ్రీ చైతన్య, నారాయణాలలో ఐ.ఐ.టి కి బదులుగా క్రీడల శిక్షణ మొదలు పెట్టాలి.

2) పేకాట, గోలీలాట, కర్రాబిళ్ళ యిత్యాది ఆటలను ఒలంపిక్స్ లో చేర్చాలి.

3) గీంకార్ అన్న నృత్య పోటీలు కాకుండా, క్రీడల పోటీలు పెట్టాలి...,  ఇలా చేస్తే ఖచితంగా వచ్చే ఒలంపిక్స్ లో మనకు పెద్ద మొత్తంలో పతకాలు వచ్చే అవకాశం ఉంటుంది అనటంలో నాకు ఎటువంటి సందేహం లేదు. అప్పుడు టి.వి.లో ఎలా చెప్తారంటే?? " 2016 ఒలంపిక్ పతకాల్లో శ్రీ చైతన్య ప్రభంజనం, మొత్తం వందలోపు 75 పతకాలు, స్వర్ణం, స్వర్ణం, రజతం, కాంస్యం, స్వర్ణం, రజతం... " అని చూడాల్సి వస్తుంది.

స్వాతంత్ర దినాన్ని పురస్కరించుకొని మా కార్యాలయంలో చాలా సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలు చేపట్టారు. ఆ వంకతో నేను చేసిన అకృత్యాలు అన్నీ ఇన్నీ కావు. రెండు నాటకాలు, నాలుగు పాటలతో జనాలకు నిద్ర పట్టకుండా చేశాను. నంది స్థాయిలో ప్రదర్శన ఇస్తే మా రెడ్డిగారు కుక్కా అని తిట్టారు. కనీసం ఒక్క దానికి కూడా బహుమతి ఇవ్వలేదు. అయినా కళాకారుడికి కావాల్సింది ప్రోత్సాహం కానీ బహుమానాలు కాదని సర్దుకుపోయాను. పనిలో పని ఎప్పటిలాగే నా కీబోర్డు నుండి కొత్త కృతిని మీకు అందిస్తున్నాను.

సాదించిన స్వాతంత్ర్యం, సాదించినది ఏ మాత్రం.

అభివృద్దికి కావాలి పంచతంత్రం,

ప్రత్యేకించి దానికి లేదే సూత్రం,

ఇదే నేటి మన దేశ ముఖచిత్రం.

రాజకీయం అంతా కుళ్ళూ కుతంత్రం,

అవినీతికి ఇదే గొప్ప క్షేత్రం,

నిజాయితీ అనేది ఒక విచిత్రం,

పని జరగదు లేనిదే పచ్చని పత్రం,

ప్రజల బాగుకు లేదు మంత్రం.

ఎవడు అడిగాడు కులం గోత్రం,

అండగా కావాలో నాయక ఛత్రం,

మనకోసం రావాలో కొత్త నక్షత్రం,

వెలుగెత్తి పలకాలి ప్రతి ఒక గాత్రం,

దేశ ప్రగతికి చూపాలి ఆత్రం,

ఈ పాఠం కావాలి మనకిక స్తోత్రం,

వస్తుంది తప్పక ఆ సాయంత్రం,

సాక్షి అవ్వాలి చమర్చే నా నేత్రం

పాతికేళ్లు వ్యర్ధమేనా

ఇవాళ శ్రావణ పౌర్ణమి. ఈ రోజుతో నా శరీరానికి పాతిక సంవత్సరాలు పని పాట లేకుండానే గడిచిపోయాయి.  మనస్సు మాత్రం పదహారు దగ్గరే ఉండిపోయింది (అలాగని నేనేదో స్వాతిముత్యంలో కమల్ హాసన్ అనుకోకండి). సంవత్సరంలో అతి ముఖ్యమైన పండుగ ఈ పుట్టిన రోజు. కరిగిపోయిన వయస్సుతో పాటు, కలిసి వచ్చిన అనుభవాన్ని, అనుభందాలని, బాధ్యతలను ఇలా ఎన్నింటినో గుర్తుకు తెచ్చే రోజు.

ప్రతి పుట్టిన రోజుకి ఉదయాన్నే నిద్రలేచి, కార్యక్రమాలన్నింటిని పూర్తి చేసుకొని, కొత్త బట్టలు వేసుకుని, ఇంట్లో పెద్ద వాళ్ళ ఆశీర్వాదాలు, చిన్న వాళ్ళ శుభాకాంక్షలు అందుకొని, దగ్గరలోని గుడికి వెళ్లి రావటం ఆనవాయితీగా మారిపోయింది.చిన్నపుడు అయితే, ఆ ముందు రోజే కొన్న రెండు రకాల చాక్లెట్లు (ఒక రకం స్నేహితులకు, ఇంకో రకం ఉపాద్యాయుల కోసం) తీసుకొని బడికి వెళ్ళటం, అందరికీ పంచటం, అదొక వింత అనుభూతి. 

నాకు ఇప్పటికీ  గుర్తు, ఆ రోజున తరగతి గదిలో ఎంత అల్లరి చేసినా, ఏ పాఠం చదవక పోయినా, పుట్టిన రోజన్న కారణంతో తిట్టకుండా, తన్నకుండా వదిలేసే వారు. కానీ  ఈ మధ్య చూస్తున్నా, పుట్టిన రోజున అర్ధ రాత్రి నిద్ర లేపి మరి కాళ్ళతో వెనక తన్నటం, దానికి " బర్త్ డే బంప్స్" అని పేరు పెట్టటం ఎక్కడ చావురా అనిపిస్తుంది. దానిని ప్రేమ అనాలో పైశాచికం అనాలో, నేనైతే రెండోదనే అంటాను. ఈ సంస్కృతి ఈ మధ్య పల్లెటూర్లకు కూడా వ్యాపించింది. అర్ధ రాత్రులు కేకులు కోయటం, వాటికి తినకుండా ముక్కుకి, ముఖానికి ఇంకో ము కి రాయటం, నా మటుకు నాకు చచ్చే చిరాకు.మనం ఏదైనా మంచి పని చేసేప్పుడు జ్యోతిని వెలిగిస్తాము తప్ప, ఆర్పే సంస్కృతి మనది కాదు. అందుకే నేను ఆ కేకులకు పై ఉంచే కొవ్వొత్తులు ఆర్పటాన్ని తీవ్రంగా ఖండిస్తున్నాను.

ఇక చిన్నతనాన, పుట్టినరోజు సాయంత్రం స్నేహితులందరూ ఇంటికి ఏదో ఒక బహుమతి తీసుకొని వచ్చే వాళ్ళు. ఈ రోజుల్లో చిన్న పిల్లల పుట్టినరోజుకి, వాళ్ళ స్నేహితులందరికీ తిరిగి ఏదో ఒక బహుమతి ఇవ్వాలట, దానికి పెట్టిన పేరు "రిటర్న్ గిఫ్ట్స్". ఇప్పుడు బహుమతులు ఉండవు కానీ, "పార్టీ" అన్న పేరుతో డబ్బులు వదిలించటం మాత్రం ఖాయం.

నా స్నేహితులు చాలా మంది  అడుగుతుంటారు, లాడెన్ బంకర్లు మార్చినట్టు,  ఒక్కో సంవత్సరం ఒక్కో రోజున   పుట్టిన రోజు జరుపుకుంటావు, ఎందుకలా అని. వాళ్ళందరినీ అక్షరాస్యులని చేయటానికి తల ప్రాణం తోకకు వస్తుందంటే నమ్మండి. వినాయక చవితి, శ్రీకృష్ణాష్టమి, హనుమాన్ జయంతి ఇలా దేవుళ్ళ పుట్టిన రోజు ఒకే తేదిన రావు కదా. మేము ఇలానే పుట్టిన రోజు జరుపుకుంటాము. ఇంత చెప్పినా ఉదయాన్నే "హ్యాపీ బర్త్ డే" అంటూ ఆంగ్లంలోనే చెప్తారు. అదేదో తెలుగులో చెప్తే ఎంత హాయిగా ఉంటుంది చెప్పండి??

ఇప్పడు నేను మీకు ఇచ్చే ఉచిత సలహా, ఉత్తమమైన సలహా ఏంటంటే? అందరూ తిదుల ప్రకారం పుట్టిన రోజు జరుపుకోండి. కనీసం ఆ రోజు మీ పుట్టిన రోజని గుర్తుచేసుకోండి. కొత్తవి కాకపోయినా మంచి బట్టలు వేసుకొని గుడికి వెళ్ళిరండి.  "ఫలానా రోజు మా పుట్టిన రోజు అని ఎలా తెలుస్తుంది? మీరంటే గొప్ప గొప్ప చదువులు చదువుకున్న వారు కాబట్టి మీకు తెలుసు" అని అడిగేవాళ్ళకి నేను చక్కని ఉపాయం చెప్పదలచుకున్నాను.

వెతుకు, వెతికితే దొరకనిది అంటూ ఏదీ లేదు అని సునీల్ చెప్పినట్టు, వెతకాలే కానీ గూగుల్ లో దొరకనిది ఏమున్నది చెప్పండి? ఉదాహరణకు మీ పుట్టిన సంవత్సరం 1986 అనుకుందాము. గూగుల్ లో "తెలుగు కాలెండర్ 1986" అని ఆంగ్లంలో వెతకండి. ఏదో ఒక లింక్ తెరచి, ఆ సంవత్సరం మీరు పుట్టిన తేదీ దగ్గరకు వెళ్లి, ఆ రోజు తిది ఏమిటో చూడండి. మార్చిలో వచ్చే చైత్ర మాసం నుంచి, ఫిబ్రవరిలో ముగిసే ఫాల్గునంతో పోల్చి, అది ఈ సంవత్సరం ఏ రోజున వస్తుందో చూసుకోండి. అప్పటికీ అర్ధం కాకపొతే, నాకు మీ పుట్టిన తేదీ తదితర వివరాలు చెప్పండి. నేను చూసుకుంటాను. ఎందుకు చెప్తున్నానంటే, కొద్ది రోజులు పొతే అస్సలు తెలుగు సంవత్సరాలు ఉంటాయని కూడా మర్చిపోయే పరిస్థితి వస్తుందేమో అని. 

నాకు ఇది ఇరవయి ఆరవ పుట్టిన రోజని గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా "పాతికేళ్లు వ్యర్ధమేనా" అనే పల్లవి గుర్తొస్తున్నది. ఇప్పడు వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే ప్రకాష్ రాజ్ లాంటి తండ్రి తో పాటు, ఎన్నో జ్ఞాపకాలు, ఎన్నో సంతోషాలు, ఎన్నో స్నేహాలు, ఎన్నో కష్టాలు, అవి నేర్పిన ఎన్నో పాఠాలు, ఎన్నో శీర్షికలు, ఎన్నెన్నో వాఖ్యలు..., వాటన్నింటినీ ఒక్క సారి గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ, ఇంకో కొత్త సంవత్సరంలోకి, కొత్త ఆశలతో అడుగుపెడుతూ..........  

ముఖం పుస్తకం

"ముఖం పుస్తకం" ఇది చాలా మంది జీవితాలలో ఒక భాగం అయిపొయింది. కూడు, నీళ్ళు లేకుండా బతకగాలరేమో కానీ ముఖం పుస్తకం లేకపోతె మాత్రం బతకలేని పరిస్తితి. మొదట్లో బాగానే ఉండేది కానీ, రాను రాను చిరాకేస్తుంది. ఇది నా ఒక్కడి అభిప్రాయం కాదు. నా స్నేహితులందరూ ఇదే అంటున్నారు. దీనికి గల కారణాలు చాలానే ఉన్నాయి. వాటన్నింటినీ ఒక్కొకటిగా ఖండించుకుందాము.

బడికి పోయే బుడ్డోళ్ళ దగ్గరి నుంచి, ఈరోజున అందరూ ముఖం పుస్తకం వాడుతున్నారు. వెరసి ఆ పుస్తకాన్ని చిందర వందర చేస్తున్నారు. ముందుగా అమ్మాయిలతో విషయాన్ని మొదలుపెడితే, వీళ్ళు  ఏదో ఒక కుక్కపిల్ల బొమ్మనో లేదంటే రోజా పూల బొమ్మలనో పెట్టి వాటికింద, ఎప్పటిలాగే "చో చ్వీట్" అని ప్రచురిస్తుంటారు. ఇంకొంతమంది తమకి తాము సానియా మిర్జా లానో లేదంటే సమంతా లానో ఊహించేసుకుని, రక రకాలుగా హింసిస్తూ ఉంటారు. ఉదాహరణకు, "వర్షం బాగా పడుతుంది , నాకు ఐస్ క్రీం తినాలనుంది" అని అర్ధం కాని ఆంగ్లంలో, ఒక పాప చెప్తుంది. తినాలి అనిపిస్తే కొనుక్కొని తినకుండా, ఇక్కడ అడుక్కోవటం ఎందుకో నాకు అర్ధం కాదు. దానికి మళ్ళీ పోటీపడి ఇష్టపడటాలు (లైక్), వాఖ్యలు( కామెంట్)రాయటం , ఖర్మ కాక ఇంకేమిటి?? అదే నేను, రక్తం ధారపోసి మరీ(ఎవరి రక్తం అని అడక్కండి) నా శీర్షికల గురించి ప్రచురిస్తే పట్టించుకునేవాడే లేడు. 

ఇక దినాల సంగతి సరే సరి. తండ్రుల దినం, తల్లుల దినం అని, ఏ దినం ఐతే, ఆ దినానికి తగ్గట్టు " లవ్ యు మామ్" అని బహిరంగంగా తమ ప్రేమను వ్యక్తం చేస్తుంటారు. వాళ్ళ ప్రేమానురాగాలు చూడలేక ఒక్కోసారి కళ్ళు మూసుకోవాల్సి వస్తుంది కూడానూ.  నాకు నచ్చని ఇంకో విషయం, చిన్న చిన్న పిల్లల బొమ్మలతో కొంచం ఇబ్బందికరమైన ( అసహ్యకరమైన) రాతలు రాసి పంపుతుంటారు. ఇంకొంతమంది సాయి బాబా బతికున్నప్పుడు చిత్రం అని పెడుతుంటారు. నేను అరడజను పైగా అలాంటి వాటిని చూశాను. ఒక్కో చిత్రంలో ఒక్కో రకంగా ఉంది. ఎవడో ఒకడికి గడ్డం పెంచి, నలుపు తెలుపుగా (బ్లాక్ & వైట్) ఫోటో తీసినా నమ్మేస్తున్నారు. మంచి జరుగుతుంది అని అందరికి పంపుతున్నారు.

ఎవరైనా చనిపోతే, ఒక రెండు మూడు రోజులు పాటు వాళ్ళకి రిప్పుతూనే ఉంటారు. నేను ఇదివరకు అంతర్జాలంలో అరవోళ్లు లో చెప్పినట్టు, ఇంకొంతమంది పాడిందే పాడరా పాచిపళ్ళ దాసరా అన్నట్టు తిపీ తిపీ (తిరగేస్తే) జోకులు/ బొమ్మలు పంపుతూ విరక్తి పుట్టిస్తుంటారు. ఇక శునకానందం గాళ్ళ సంగతి సరే సరి. 

ఇంకొక వర్గం గురించి ముఖ్యంగా చెప్పాలి. వీళ్ళు ముఖం పుస్తకం ద్వారా  దేశాన్ని కాపాడుతూ ఉంటారు. ఒక్కొక్కప్పుడు నాకు భయం వేస్తుంది, వీళ్ళు లేకపొతే మన దేశ పరిస్తితి ఏమవుతుందా అని? దేశం లోని అవినీతి గురించి, వాటిని అరికట్టాల్సిన అవసరం గురించి మనల్ని ఎప్పటికప్పుడు అప్రమత్తం చేస్తుంటారు. దానిలో భాగంగానే అబ్దుల్ కలాం గారిని రాష్ట్రపతిని చేయాలని తెగ ఫోటోలు పంపారు. పాపం ఆయనకు ఈ సంగతి తెలియక కనీసం పోటీ కూడా చేయలేదు.

ఈ మధ్యనే ఇంకో రకం వింత జీవులని చూస్తున్నాను. ముక్కు, ముఖం తెలియని వాళ్ళందరికీ స్నేహ హస్తం చాచి, వాళ్ళందరినీ ఈ పుస్తకంలో కూడుకొని( యాడ్ చేసుకొని) విసిగిస్తుంటారు. ఉన్న వాళ్లనే గుర్తుపెట్టుకోలేక చస్తుంటే, కొత్త కొత్త పరిచయాలతో కూడా ఎక్కడ చావాలి? 

"గంగి గోవు పాలు గరిటడైన చాలు" అని వేమనగారు చెప్పినట్టు, అతి కొంతమంది మాత్రమే చక్కని ప్రతులు ప్రచురిస్తూ ఉంటారు, అవి బొమ్మలు కానివ్వండి, జోకులు కానివ్వండి బాగుంటాయి. ఇక నా లాంటి వాళ్ళు, తాము రాసిన చెత్త చదవటం జనాలు ఎక్కడ మర్చిపోతారో అని ముఖం పుస్తకంతో గుర్తు చేస్తూ ఉంటారు. ఎవ్వరూ ఏదీ చేయకూడదు అంటే ఎలా అని తిట్టుకోకండి. తిట్టే నోరు, తిరిగే కాలు ఊరికే ఉండదని అంటారు కాదా, అలవాటు చప్పున రాసేశా. నాకు తెలిసీ ఈ ముఖం పుస్తకం ఇంక ఎక్కువ కాలం మనుగడ సాగించదేమో ?? ఆర్కుట్ ఉసురు దీనికి ఖచ్చితంగా తగులుతుంది. ఇదే విషయాన్ని మా బామ్మర్దితో అంటే, "నాకు అస్సలు ముఖం పుస్తకంలో అకౌంట్ లేదు", అన్నాడు. నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది. ఇవాల్టి రోజున ప్రతి కుక్క దీనిని వాడుతున్నదాయ!!

ఈగ వచ్చేసింది

నేను క్రితం శీర్షికలో చెప్పినట్టు, రాహుల్ అన్న పెళ్ళితో, పెట్టుకోకుండా ఈగ వచ్చేసింది. అతి కష్టం మీద శనివారానికి ఒక టికెట్టు సంపాదించాను. ఉదయం పదకొండు గంటల ఆటకని తీసుకున్నాను. శని , ఆది వారాలు ఉదయాన్నే లేవటం అంటే మాటలు కాదు. నేను నిద్ర లేచేసరికి తోమిదిన్నర దాటింది. వారంతం అంటే గుర్తొచ్చింది, ఇక్కడ మీకో విషయం చెప్పాలి. సాఫ్ట్ వేర్ వాళ్ళంతా (అంతా కాకపోయినా నా స్నేహితులు) వారాంతాలలో నాలుగంటే నాలుగే తింగులు (ఇంగులు) చేస్తుంటారు.

అవి వరుసగా 'స్లీపింగ్' , 'ఈటింగి', 'చాట్టింగ్', నాలుగోది అన్నింటికన్నా ముఖ్యమైనది 'నత్తింగ్'. ఇవి కాక నెల మొదట్లో 'షాపింగ్'అనే ఇంకో తింగ్ కుడా అదనంగా చేరుతుంది. అయినా ఈగ గురించి మాట్లాడుతుంటే మధ్యలో ఈ ఇంగులు తగులుకున్నాయి. తొమ్మిదిన్నరకు నిద్రలేచి, పనులన్నీ ముగించుకొని, పలహారం తిని పదిన్నరకల్లా ఆటో ఎక్కాను. 'వర్షం రాకడ, ట్రాఫిక్ పోకడా'చెప్పలేమని ఊరికినే అంటారా? ఆ రోజు ఎందుకో రద్దీ ఎక్కువగా ఉంది.

ఇంతలో ఇద్దరు అమ్మాయిలు ఆటో ఎక్కారు. 'ఆడ లేడీస్ ఎక్కుతున్నారు, కాస్త సర్దుకో అన్న'అని ఆటో వాడు వాళ్లకి మర్యాద చేసి మరీ కూర్చోబెట్టాడు. ఇద్దరూ ఆపకుండా మాట్లాడుతూనే ఉన్నారు. ఒక అమ్మాయి తన ఫోనులోంచి ఏదో తన స్నేహితురాలికి చూపించింది. అది చూచిన ఈ స్నేహితురాలు "వావ్ చొ చ్వీట్" అన్నది. పాపం నత్తేమో అనుకున్నా. తరువాత అర్ధం అయ్యింది అది నత్తి కాదు నంగనాచి అని(అంటే అర్ధం నాకు తెలియదు, ప్రాస బాగుంది అని వాడా). 

ఇంక ఆ గోల వినలేక, ఇయర్ ఫోన్సు తీసి పాటలు వినటం మొదలు పెట్టాను. ఇయర్ ఫోను వల్ల ఎన్ని లాభాలో కదా. ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉంది. అరగంటలో సినిమాకి చేరటం మీద నమ్మకం పోయింది. ఇంతలో ఆ అమ్మాయిలు ఆటోను ఆపమన్నారు. ఇద్దరూ దిగాక, ఒక అమ్మాయి తన గోను సంచిలోకి తల పెట్టి డబ్బులు వెతకటం మొదలు పెట్టింది. ఇంకో అమ్మాయి ఎంత అయ్యింది అని అడిగింది. ఆటో వాడు ఇరవయి రూపాయలు అని చెప్పాడు. అది విని, డబ్బులు వెతకటం ఆపి, సంచిలోంచి తల పైకి లేపి, "పద్దెనిమిది రూపాయలే కదా" అని ఆటోవాడితో గొడవకు దిగింది. "ఇందాకటి దాకా సోది చెప్పుకునే బదులు డబ్బులు తీసి పెట్టుకుంటే పోయేది కదా. ఎక్కడెక్కడి తింగరోళ్ళంతా నాకే కనపడతారు"  అని మనసులో తిట్టుకున్నాను. మొత్తానికి ఆ ఆర్దిక లావాదేవి పూర్తి చేసుకొని ఆటో మళ్లీ బయలుదేరింది.

నేను వెళ్ళేసరికి పావుగంట ఆట అయిపోయింది. "రెడ్డొచ్చె మొదలెట్టె " అనుకోవటానికి ఇది రాజుల కాలం కాదు, నేను రెడ్డిగారిని అంతకన్నా కాదు. నాని బతికే ఉన్నాడు కాబట్టి 'ఈగ'ఇంకా రాలేదని అర్ధం అయ్యింది. నా పక్కన కూర్చున్న స్నేహితుడు, సినిమా చూస్తున్నంత సేపు, ప్రతి పది నిముషాలకు ఒకసారి, ఏదో కుట్టినట్టు అరుస్తాడు, మళ్లీ నిశబ్దంగా కూర్చుంటాడు. సినిమా అయిపోయాక ఏమైంది అని అడిగాను. "నొప్పి ఏమీ లేదురా, చెంప మీద చెయ్యి పెట్టుకొని అబ్బా అని అరిస్తే, సమంతా తెరలోంచి బయటకొచ్చి 'నీ టూత్ పేస్ట్ లో ఉప్పుందా?' అని అడుగుతుందేమో అన్న ఆశతో అరిచానురా" అని చెప్పాడు.

రాజమోళి సినిమా అంటే చెప్పేదేముంది. చాలా బాగా తీశాడు. నాకు ఈ సినిమా చూడక ముందే చాలా అనుమానాలు వచ్చాయి. వాటన్నింటికి జక్కన్న సమాదానం చెప్పేశాడు. కాకపోతే ఆ ప్రతినాయకుడిని చూస్తేనే నాకు జాలి వేసింది. మనుషులనే నిముషాలలో చంపుతున్న ఈ రోజుల్లో, చిన్న ఈగని చంపటానికి ఎన్ని అవస్తలు పడ్డాడో బిడ్డ పాపం. ఈ సినిమా చూశాక, నాకు కుడా ఈగలంటే భయం వేస్తుంది. పోయిన జన్మలో దానికి ఏమైనా అపకారం చేస్తే పగబట్టి వచ్చిందేమో అని. ఇదే నిజమని జనాలు నమ్మితే, రేపటి నుండి పాముని చంపినట్టు, ఈగ కనపడ్డా నలుగురు గుమ్మికూడి కర్రలతో ఈగలను చంపుతారేమో? అస్సలే ప్రతి వెయ్యి మంది అబ్బాయిలకి 900 మంది అమ్మాయిలు మాత్రమే ఉన్నారని అంటున్నారు. ఈ సమంతా లాంటి అమ్మాయిలంతా ఈగలను దోమలను ప్రేమిస్తే,, నాలాంటి పెళ్లి కావాల్సిన వాళ్ళ పరిస్తితి ఏమికాను?

సైకిల్ తో తొలకరి

"కరిగా తొలకరిగా రసఝరిగా అణువణువొక చినుకవగా" అని రాశారు సీతారామ శాస్త్రి గారు. అంటే ఏంటో నాకు చిన్నప్పుడు అర్ధం కాలేదు (ఇప్పటికీ పూర్తిగా అర్ధం కాలేదు). ప్రస్తుతానికి ఆ మొత్తానికి అర్ధం పక్కన పెట్టి కేవలం  తొలకరి గురించి ఆలోచిద్దాం. ఈగ సినిమాలాగా, టి.వి లలో ఋతుపవనాలు ఇదిగో వస్తున్నాయి, అదిగో వస్తున్నాయి అని నెల రోజుల నుండి చెప్తూనే ఉన్నారు. రెండింటిలో ఏది ముందు వస్తుంది? వస్తే ఎన్ని రోజులు ఆడుతుంది అని అందరిలో ఉత్కంఠ నెలకొన్నది.

చివరకి అతి కష్టం మీద ఋతుపవనాలు వచ్చేశాయి. కానీ, ఎన్ని రోజులు ఆడుతుందో చెప్పలేని పరిస్థితి. ఇంక ఈగ సినిమా అంటారా? ఇక  పోటీ, రాహులు బాబు పెళ్ళి, ఈ సినిమా విడుదల మధ్య ఉంటుందని చెప్పాలి. రెండింటిలో ఏది ముందు అవుతుందో?  వానాకాలం రొచ్చు, బురదా అని చికాకు పడతాము కానీ, అస్సలు ప్రకృతి  అందాలు చూడాలంటే ఈ తొలకరి సమయంలోనే చూడగలము.

రాష్ట్రంలో సైకిల్ పరిస్థితి ఏమంత బాగోలేదు, ఎలాగైనా సైకిల్ ని ఆదరించాలి అని, ఈ మధ్యనే రొజూ ఉదయం పూట సైకిల్ తొక్కటం ప్రారభించాను. పగలంతా ట్రాఫిక్ తో హోరేత్తిపోయే హైదరాబాద్  దారులన్నీ, ఉదయం పూట మాత్రం ప్రశాంతంగా, పారే గోదావరిని తలపిస్తాయి( ఏదో మాట వరసకు పోల్చా, అలా అని రోడ్డు మీదకు పొతే కొట్టుకుపోతారేమో అని భయపడకండి) . ఉదయాన్నే చల్లని గాలిలో,చిరు జల్లులలో తెలుగు సినిమాలలో వచ్చిన వర్షం  పాటలు వింటూ ఒక అరగంట సైకిల్ తొక్కుతుంటే మనస్సు, శరీరం రెండూ, రోజంతా ఉల్లాసంగా ఉంటున్నాయి. మీరు నమ్మరు గానీ, హైదరాబాద్లో ఊఠీని చూశాననుకోండి.  ఇదేదో బాగుంది అనిపించి, రెండు మూడు సార్లు కార్యాలయానికి కుడా సైకిల్ మీద వెళ్లాను.

"ఏంటి రామ్? సైకిల్ మీద వచ్చావా?"అని అడిగారు. సైకిల్ మీద వచ్చి సంచలనాలు శౄష్టించిన చరిత్ర మరచిపోయారో లేక సైకిల్ మీద ఇంకెవడూ రాలేడనుకున్నారో నాకు అర్ధం కాలేదు. "ఒళ్ళు తగ్గించటానికా?" అని కొందరు, స్టైల్ గా ఇంగ్లిష్ వచ్చినోళ్ళు "ఎకో ఫ్రెండ్లీనా రామ్?"అని కొందరు ( బహుశా  సైకిల్ ఎకో ఫ్రెండ్లీ ఆనేనేమో, అన్నగారిని ప్రజలు 1983లో గెలిపించింది), "డబ్బులు పొదుపు చేయటానికా? " అని ఎవరి అనుమానాన్ని వాళ్ళు వ్యక్తం చేశారు.

హైదరాబాద్ దారులలో సైకిల్ తొక్కితే, మన జీవితానికి అవసరమైన చక్కని పాఠాన్ని నేర్పిస్తుంది. ఇక్కడ దారులన్నీ కొండలు ఎక్కుతున్నట్టు, దిగుతున్నట్టు ఉంటాయి. సైకిల్ తో ఎత్తు ఎక్కేప్పుడు చుక్కలు కనిపిస్తాయి. అంత  కష్టపడి ఎక్కాక  దిగేటప్పుడు హాయిగా ఉంటుంది. జీవితంలో కష్టాలు వచ్చినప్పుడు మనం ఇదే గుర్తు పెట్టుకోవాలి. ఆ కష్టకాలాన్ని ఓపికతో, దైర్యంతో, సైకిల్ తో మనం నెట్టుకు రాగలిగితే, ఆ తరువాత హాయిగా ఉంటుంది. చూశారా , సైకిల్ తొక్కితే నా జ్ఞాన బల్బు ఎలా వెలిగిపోయిందో??

ఎండాకాలం అంతా, వర్షాలు పడేదాక ఎండలు ఎండలు అని గగ్గోలు పెడతాం, తీరా వర్షాలు మొదలయిన నాలుగు రోజులకే వర్షాలను తిడతాం. వర్షం పల్లెవెలుగు బస్సు లాంటిది. అవసరం ఉన్నప్పుడు కురవక పోగా, అవసరం లేనప్పుడు దంచి కొడుతుంది. వస్తే వరదలు లేదంటే కరువు. ఈ సంవత్సరం అయినా వర్షాలు సరిగ్గా కురవాలని కోరుకుంటూ సెలవు తీసుకుంటున్నాను.

శునకానందం

ఒక ఇంట్లో మూడు సంవత్సరాల బాబు, బంతి ఆట ఆడుకుంటున్నాడు. ఆడుకుంటూ.. ఆడుకుంటూ.. ఎదురుగా   ఉన్న గడపను తట్టుకొని కింద పడ్డాడు. నొప్పితో పెద్ద పెట్టున ఏడుపు మొదలుపెట్టాడు.  ఆ ఏడుపు విని ఆ బాబు వాళ్ళ నీలాకాశం పరుగు పరుగున వచ్చాడు (అమ్మంటే వర్షించే మేఘం, నాన్నంటే నీలాకాశం అని తండ్రుల దినం రోజు టివి9 లో చెప్పారులే).  పడిపోయిన కొడుకుని లేపి, ఓదార్చటానికి ప్రయత్నించాడు. ఆ తండ్రికి ఓదార్పులో,  'అన్న' అంత అనుభవం లేకపోవటంతో, ఆ బాబు ఎంతకీ ఏడుపు ఆపలేదు.

అంతలో వాళ్ళ నాన్నకి మెరుపు లాంటి ఆలోచన వచ్చింది. వెంటనే ఆ పిల్లాడిని గడప దగ్గరకు తీసుకువెళ్ళి, "ఈ గడప తగిలే కదా నువ్వు పడ్డది, దీనిని బాగా తందాం", అని ఆ గడపని ఒక కర్ర తీసుకొని తన్నాడు. దీనితో ఆ పిల్లాడు ఏడుపు ఆపేసి నవ్వటం మొదలెట్టాడు. ఈ విషయాన్ని బాగా జీర్ణం చేసుకున్న ఆ పిల్లాడు, తనకు కలిగిన ఆనందం కన్నా, ఎదుటి వాళ్ళ బాదల్లోనే ఎక్కువ ఆనందాన్ని పొందటం అలవాటు చేసుకున్నాడు. ఇదేదో సినిమాలో చూసిన సన్నివేశంలా అనిపిస్తున్నది కదూ, ఇది ప్రతి ఇంట్లో జరిగే విషయమే.

ఇలాంటి వాళ్ళు పెరిగి పెద్ద అయ్యాక, నాలా సంఘ విద్రోహ శక్తులుగా మారి అందరినీ తిడుతూ కాలం గడిపేస్తూ ఉంటారు. ఇలాంటి వాళ్ళందరూ కనపడే చోటు "ముఖం పుస్తకం". ఈ రోజుల్లో మంచినీళ్ళ కన్నా జనం ఎక్కువగా వాడుతున్నది కులాన్ని. కులానికి ఒక రాజకీయ వ్యవస్థ, కులానికి ఒక నాయకుడు, కులానికి ఒక కధానాయకుడు అంతెందుకు కులానికో దేవుడు  ఉన్నాడు. ఆఖరికి ఈ పిచ్చ అమెరికాలో కూడా ఉన్నది అని,  మొన్ననే ఆంధ్రజ్యోతిలో ఆర్కే చెప్పగా విన్నాను. ఈ కులానికి ఉన్న అందమైన పేరు సామాజిక వర్గం.

ఇహ ... ఈ  శునకానందం అనేది ఒక విచిత్రమైన జబ్బు. దీని లక్షణాలు ఏంటంటే?  ఈ జబ్బు వచ్చిన వాళ్ళు  తమ అభిమాన  కధానాయకుల మీద ప్రేమ  కన్నా, గిట్టని కధానాయకుల మీద కోపం ఎక్కువ. అప్పుడప్పుడు వార్తల్లో ఇదే విషయం మీద తన్నుకొని తలలు పగల గొట్టుకొనే వాళ్ళ గురించి వింటుంటాం.

కొంత మంది ఉంటారు..... మా హీరో సినిమాకి ఇన్ని కోట్లు వచ్చాయి, ప్లాపు అయినా పాతిక కోట్లు వసూలు చేసింది, అని చంకలు గుద్దుకుంటారు, వీళ్ళకేదో డబ్బులు వస్తునట్టు. అందులో తప్పు ఏమి లేదు. ఎవరి అభిమానం వాళ్ళది. 

ఇంకొంతమంది తమ  సామాజిక వర్గం కాని కధానాయకుల  గురించి నీచంగా రాయటం, వాళ్ళ బొమ్మలే గాక వాళ్ళ కుటుంబ సభ్యుల బొమ్మలను కూడా చెండాలంగా మార్చటం లాంటివి చేస్తుంటారు. వీళ్ళే మన ఈ "శునకానందం" అనే శీర్షికకు కధానాయకులు. ఏ చదువు చట్టుబండలు లేని వాళ్ళు ఇలా చేస్తే ఏమో అనుకోవచ్చు, కానీ చదువుకున్న వాళ్ళు కుడా ఇలా చేస్తే, ఇంక ఆ చదువుకి అర్ధం ఏముంది?? ఇలాంటి వాళ్ళ వల్లనే ముఖం పుస్తకం మీద ముఖం మొత్తింది.

ఉదాహరణకు నా స్నేహితుడు ఒకడు ఉన్నాడు, పాతికేళ్ళు ఖర్చుపెట్టి ఎంటెక్ దాకా చదివాడు. తనకు తన సామాజిక వర్గం అంటే ప్రాణం. తనవంతు సామాజిక బాధ్యతగా, మిగిలిన కదానాయకులందరినీ తిడుతూ ముఖం పుస్తకంలో చిత్రాలు పెడుతుంటాడు. అప్పటికీ ఒకసారి చెప్పి చూసా, "నీకు ఇష్టం కాబట్టి నీ కదానాయకుడిని నువ్వు పొగుడు, ఎవరూ వద్దనరు, మిగితా వాళ్ళ మీద పది ఏడవటం ఎందుకురా?" అని. కడుపుకి అన్నం తింటుంటే కదా వినటానికి. ఇలాంటి చేష్టల వల్ల ఇతరులకి ఎంత బాధగా ఉంటుందో కదా.  కాబట్టి, ఇకపై పిల్లలు గడప తట్టుకొని పడితే, గడపను కొట్టకండి. ఓ చాక్లెట్, లేదా ఓ బిస్కెట్ కొని పెట్టండి.

ఇప్పుడు ఈ సోదంతా చెప్పటానికి గల కారణం, ఇదే విషయం మీద నేను ఒక చిన్న పల్లవి రాశాను. అది మీకు అంకితమిస్తున్నాను. "ఊసరవెల్లి" చిత్రంలో "నేనంటే నాకూ చాలానే ఇష్టం" అనే పాట రాగంలో.......

చిరు అంటే నాకు చాలానే ఇష్టం, బాలయ్యంటే ఇంకా ఇష్టం,

ఏ సినిమా అయినా చూస్తాను మొత్తం, హీరో ఎవరయితే నాకేం నష్టం,

గద పట్టి పిసికేసే ఏ చిన్ని కద అయినా, బాలయ్య లేకుండా మరి ఆడునా?

చిరు స్టెప్పు వేయించే ఏ చిన్ని ట్యూన్ అయినా చిరంజీవి లేకుండా పాడునా?

శునకానందం అనే శీర్షిక సమాప్తం 

కుశల ప్రశ్న

"కావాలి ప్రశ్నలకే జవాబులు" అని అన్నాడో సినీ కవి. చాలా ప్రశ్నలకు జవాబుకన్నా ఓపిక కావాలి. జీవితంలోని ప్రతి అంకంలో  మనకు కొన్ని ప్రశ్నలు పదే పదే ఎదురు పడుతుంటాయి. ఉదాహరణకు "బాబు, ఏ తరగతి చదువుతున్నావు?", "పదవ తరగతిలో ఎన్ని మార్కులు వచ్చాయి?","ఎంసెట్ ఎంత ర్యాంకు వచ్చింది?", "ఇంజనీరింగ్ ఎక్కడ చదువుతున్నావు?", "ఏమిచేస్తున్నావు? ఉద్యోగం ఏమైనా వచ్చిందా?", "ఎక్కడ పని చేస్తున్నావు?, జీతం ఎంత వస్తుంది?", "పెళ్లి ఎప్పుడు?", "పెళ్లి చేసుకుంటున్నావా? కట్నం ఎంత?", "పిల్లలు ఎంత మంది?", "పిల్లలు ఏ బడిలో చదువుతున్నారు? ఏ తరగతిలో చదువుతున్నారు", ఇలా చెప్పుకుంటూ పొతే ఈ కుశల ప్రశ్నలకి అంతే లేదు.

ఇలాంటి సాదారణ ప్రశ్నలు కాకుండా అప్పుడప్పుడు కొన్ని ప్రత్యేక సందర్భాలు ఉంటాయి. ఉదాహరణకు గుండు చేయించుకుని ఎవరికైనా ఎదురుపడితే, "ఎక్కడిది ఈ గుండు? తిరుపతికి వెళ్ళావా?" అని అడుగుతారు. మనం అవును/ కాదు అని చెప్పేలోపే "ప్రసాదం ఏది?" అని కూడా అడుగుతారు. కొత్త చొక్కా వేసుకున్న రోజు పుట్టిన రోజా అని, గడ్డం పెంచితే ప్రేమ  విఫలమయ్యిందా అని ప్రశ్నిస్తూ ఉంటారు. చాలా వరకు మనం వేసే ప్రశ్నలు ఎదుటి వారిని తెగ ఇబ్బంది పెడుతుంటాయి, బాద కలిగిస్తాయి.

ఉదాహరణకు........, నాకు అప్పుడు ఏడు సంవత్సరాలు అనుకుంటా, ఒక రోజు మా అమ్మని భయపెడదామని, కుర్చీ మీదనుండి అమ్మ మీదకి దూకబోయాను, అమ్మకేమి తెలుసు? నేను ఇలాంటి సాహస కౄత్యాలు చేస్తున్నానని, తను పక్కకు పోయింది. అలా ఎగిరిన నేను, భూఆకర్షణ శక్తి వల్ల కిందకు పడ్డాను. ఆ దూకుడికి నా చెయ్యి విరిగి, మెలికలు తిరిగి పోయింది. 

మా వీధిలోని జనమంతా నా ఏడుపుకి, మా ఇంటి ముందుకు వచ్చారు. అప్పుడెప్పుడో అన్నగారు చనిపొయినప్పుడు వచ్చారు అంతమంది జనం, తరువాత నా చెయ్యి విరిగినప్పుడు వచ్చారు. ఒంగోలు తీసుకుపోయి పిండి కట్టు కట్టించారు. నా చెయ్యి విరగటానికి ప్రశ్నకి ఎమిటా సంభందం అంటారా??

చెయ్యికి కట్టు కట్టించి, ఇంటికి తీసుకువచ్చారు. చెయ్యి విరిగితే విరిగింది కానీ, ఆ వేళ  ఒక గొప్ప శుభవార్త విన్నాను. ఒక రెండు నెలలు బడికి వెళ్ళక్కర్లేదు అని. మొదటి రోజు మా పక్క వీధిలో ఉండే తెలిసిన వాళ్ళు ఒక అరడజను అరటి పండ్లు తీసుకొని వచ్చారు. ఎందుకు వచ్చారో, అనుకునేలోపుగా, "బాబు చెయ్యి విరిగిందని విన్నాము, ఎలా ఉంది ఇప్పుడు?" అని అడిగారు. చెయ్యి విరిగితే ఎవరికైనా హాయిగా ఉంటుందా? అని మనస్సులో తిట్టుకున్నాను. అక్కడితో మొదలైయిన ప్రశ్నల పరపంపర "ఎలా విరిగింది, ఎక్కడ కట్టు కట్టించారు? కట్టు ఎన్ని రోజులు ఉంచాలి?" ఇలా సాగిపోయింది.

అలా రోజుకి కనీసం ఇద్దరు ముగ్గురు ఇంటికి రావటం, "అయ్యో బాబుకు చెయ్యి విరిగిందట!!" అని ఓదార్పు యాత్ర మొదలెట్టటం అలవాటు అయిపోయింది (చెంపలు నిమరటం, పెరుగాన్నాలు లేకుండానే). మూడో రోజు నుండి, ఇంటి బయట కూరగాయల వాడు వచ్చినా సరే, నా చెయ్యి చరిత్ర చెప్పటం మొదలు పెట్టాను. వాళ్ళు ప్రశ్న అడగటం, నేను అవే జవాబులు చెప్పటం, అలవాటయి పోయింది.  నా చెయ్యి విరిగిన బాధకన్నా, వాళ్ళ ప్రశ్నలతో బాధ రెట్టింపు అయ్యేది.

చివరగా నేను చెప్పొచ్చేది ఏంటంటే, " ప్రశ్నించటం మాని, ముందు ప్రేమించండి, అప్పుడు మీకు ఎలాంటి ప్రశ్నలు రావు" అని ఆర్యా చిత్రంలో అర్జున్ బాబు చెప్పినట్టు, మీరు ఎవరినైనా ప్రశ్నించే ముందు ప్రేమించక పోయినా పర్వాలేదు,కానీ ఒక నిముషం ఆలోచించండి. అస్సలు ఆ ప్రశ్నకి విలువ ఉందా? అది అవతలి వాళ్ళను బాద పెట్టకుండా ఉంటుందా? అని అలోచించి అడగండి.కొత్తగా పెళ్లై భాదల్లో ఉన్నోడిని,  ఏరా పెళ్లి చేసుకున్నావట  కదా అంటే ఎంత బాదగా ఉంటుంది? జగనన్న అంతటి వానికే తప్పలేదు ఈ ప్రశ్నల గోల. అప్పటికీ  ఇదే విషయాన్ని నేను లక్ష్మీ నారాయణ అన్నకి కుడా చెప్పాను. వింటే కదా? ప్రశ్నల మీద ప్రశ్నలు అడుగుతున్నాడు.

ప్రత్యక్ష ప్రసారం

కొన్ని దూరం నుంచి చూస్తే బాగుంటాయి, కొన్ని దగ్గర నుంచి చూస్తే బాగుంటాయి. పులిని దూరం నుంచి చూడాలనిపించిందనుకో చూడు, చనువిచ్చింది కదా అని పులితో ఆడుకుంటే మాత్రం......... వేటాడేస్తది. ఈ మాట జూ. ఎన్. టి. ఆర్ చెప్పినా పెడచెవిన పెట్టాను. నేనేదో పులితో ఆట ఆడాను అని కాదండోయి, అలాంటి అనుభవమే నాకు ఎదురయ్యింది.

చిన్నపటి నుంచి కడుపు నొప్పి, కాలు నొప్పి అని అబద్దం చెప్పి, బడి ఎగ్గొట్టి మరీ టి.వి.లో క్రికెట్ చూసేవాడిని. ఏనాడు ఏడింటికన్నా ముందు నిద్రలేవని నేను, క్రికెట్ ఉన్నప్పుడు తెల్లవారుజామున మూడింటికే లేచిన రొజులు ఉన్నాయి. ఇలా టి.వి. లో చూడటమే తప్ప, ఏనాడూ ప్రత్యక్షంగా మైదానానికి వెళ్లి చూడలేదు. ఆ కోరిక ఎప్పటికి తీరుతుందా అని ఎదురు చూసిన నాకు ఐ.పి.ఎల్  ద్వారా ఒక అవకాశం వచ్చింది. డెక్కన్ తో రాజస్థాన్ ఆడే ఆటకు వెళ్లాలని నిర్ణయించుకున్నా.

ఎనిమిదింటికి మొదలయ్యే ఆట కోసం, అయిదింటికే మైదానానికి చేరాను. ప్రేక్షకులు ఒక్కొక్కరుగా వచ్చి చేరుతున్నరు. కాసేపటికి ఇరు జట్ల క్రీడాకారులు వచ్చి వ్యాయామాలు చేసారు. ఇంకాసేపటికి నా కష్టాలతో పాటు ఆట కూడా మొదలయ్యింది. ఒకపక్క ఉక్కపోత,  అస్సలు మైదానంలో ఎమి జరుగుతుందో, జనాలు ఎందుకు అరుస్తున్నారో అర్ధం చేసుకునేలోపు సగం ఆట అయిపోయింది. అయ్యో సగం ఆట అయ్యింది అనుకునే లోపు ఆట పూర్తి అయ్యింది.

 పులితో ఆడుకోవటం అంటే ఇదేనేమో. హాయిగా ఇంట్లో కూర్చొని చూడటమే ఉత్తమం అని అర్ధం అయ్యింది.  నాలుగు గంటలకే నాకు పిచ్చి ఎక్కిపోయింది.  అలాంటిది రొజంతా అర్ధం కాకుండా చూడాలంటే, ఎంత ఓపిక కావాలీ, ఎంత తీరిక కావాలి.  అలా ఒక రొజు అయితే పర్వాలేదు, టెస్టులకు అయిదు రోజులు వరుసగా వెళ్లటం అంటే సాహసమనే చెప్పాలి.

నేను వెళ్లిన వేళా విశేషం, అప్పటిదాకా గెలుపంటే తెలియని డెక్కన్ జట్టు అనూహ్య విజయం సాదించింది. "నేను వెళ్లానంటే, డెక్కన్ తప్పక గెలుస్తుందిరా"అని హరీష్ కి చెప్తే, "నీ పిచ్చి కాకపొతే కిరణ్ కుమార్ రెడ్డికి తెలుగు రావటం, డెక్కన్ కి గెలుపు రావటం అంత సులభం కాదురా" అన్నాడు. నేను వెళ్లాక కూడా గెలవకపోతే, "ఎమో గుఱ్ఱం ఎగరావచ్చు? డెక్కనె క్రికెట్ గెలవవచ్చు" అని అనాల్సి వచ్చేది. 

నేను ఇచ్చిన ప్రొత్సాహంతోనే, డెక్కన్ పోరగాళ్లు వస్తూ వస్తూ తమతో పాటు తోడుగా ఐ.పి.ఎల్ నుండి ఇంకో రెండు జట్లను వారి వారి ఇళ్లకు చేర్చారు. పాపం మాల్యా మామాకి ఇప్పుడు ఓదార్పు యాత్ర ఎంతైనా అవసరం. ఈ ఎన్నికలు, కేసులు అన్ని అయిపోయాక తప్పకుండా ఆ ఓదర్పు యాత్రకు ఏర్పాటు చేయాలి.   

ఎక్కడ కూర్చుంటే టి.వి.లో బాగా కనిపిస్తామని ఆలొచించాను. ఆరు కొట్టినా, నాలుగు కొట్టినా ముందుగా కనిపించే ఉల్లాసవనితల ( చీరలు కట్టని చీర్లీడర్స్) వెనుక మనం కూర్చుంటే టి.వి.లో ఎక్కువ సార్లు కనిపించే అవకాశం ఉంటుందని, వాళ్ల వెనుక కళ్లు మూసుకొని కూర్చున్నాను. 

నేను కనిపిస్తానేమో అని, నా స్నేహితులు టి.వి లకు అత్తుక్కు పోయారు. కొంతమంది "ఆట మొత్తం చూశాను, ఎక్కడ కూర్చున్నావురా? కాస్త కనపడేట్టు కూర్చోవాల్సింది" అన్నారు. కొంతమంది నా మీద ప్రేమతో, "నువ్వు కనిపించావురా, పచ్చ చొక్కా కదా"అని ఒకళ్లు ,"ఎర్ర చొక్కా కదా" అని ఇంకొకళ్లు ఇలా ఎవరికి నచ్చిన రంగు వాళ్లు చెప్పేశారు. "అస్సలు చొక్కా లేకుండా ఎగిరితే ఖచ్చితంగా చూపించేవారు" అని కూడా సలహా ఇచ్చారు. మీలో ఇంకెవరికైనా, ఇంకేదైనా రంగు చొక్కాలో కనిపిస్తే, ఖచ్చితంగా నేనే అని నమ్మండి.  

ముగించే ముందు ఓ మాట, నాకు పది రోజుల క్రితం ఒక బహుమతి వచ్చింది. దానిని సమర్పించిన నా స్నేహితుడు భీమినేని వంశీకి, దానిని అమేరికాలో కష్టపడి కొన్న శివన్నకి, దానిని అక్కడ నుంచి జాగ్రత్తగా తీసుకువచ్చిన అనుపమగారికి, తెప్పించిన సోమంచికి, పేరు పేరునా దన్యవాదాలు తెలియజేస్తూ ఈ శీర్షికను ఇక్కడితో ముగిస్తున్నాను .

గోదావరి

ఒక చలనచిత్రాన్ని చూస్తే, మనస్సు తేలిక పడాలి, సేద తీరాలి. ఇతర ఆలోచనలని అన్నింటిని కాసేపు మర్చిపోయి హాయిగా ఆనందింపచేయగలగాలి. నేను చూసిన వాటిల్లో అలాంటి చిత్రం "గోదావరి". ఈ చిత్రం చూసిన ప్రతి సారి, తెలియని సంతోషం కలుగుతుంది.


ఈ చిత్రంలోని పాటల గురించి ముందుగా నేను చెప్పదల్చుకున్నాను. అర ముక్క ఆంగ్లం కూడా  లేని ఆరు అచ్చ తెలుగు పాటలు. వేటూరి గారంటే మాటలా?? అస్సలు ఆయన గురించి మాట్లాడే అర్హత కూడా నాకు లేదు.

మొదటి పాట, "ఉప్పొంగెలే గోదావరి ఊగిందిలే చేలో వరి", అంత  అందంగా బాలు గారు గాక వేరెవరు పాడగలరు? కళ్లు మూసుకొని ఆ పాట వింటే చాలు, ఆ దృశ్యం అంతా కళ్లకు కట్టినట్టు కనిపిస్తుంది. "సావాసాలు సంసారాలు చిలిపి చిలక జోశ్యం, వేసే అట్లు వేయంగానె లాభసాటి భేరం", "ఇళ్లే ఓడలయి పోతున్న ఇంటి పనుల దౄశ్యం", ఇలా ఆ పడవలో జరిగేదంతా వేటూరిగారు కళ్లకు కట్టినట్టు చెప్పారు.      

నాకు నచ్చిన ఇంకో పాట,"అందంగా లేనా? అస్సలేం బాలేనా?"అని సునీత చాలా బాగా పాడింది. నచ్చిన వాడు తనని పట్టించుకోవటం లేదనే విరహంతో ఒక అమ్మాయి పాడుకునే పాటని, చాలా చక్కగా రాశారు గురువుగారు. గురువుగారు అని ఎందుకు అన్నానంటే, నేను వేటూరి గారికి ఎకలవ్య శిష్యుడిని (బొటన వేలు అడగటానికి ఆయన ఇప్పుడు లేరు కదా). గోదావరి ఒడ్డున, చల్లని సాయంత్రాన, ఎకాంత సమయంలో, చాలా చక్కగా తీశారు ఆ పాటను. నా దగ్గరికి అందమైన అమ్మాయి వచ్చి, ఇలా పాడితే ఎంత బాగుంటుందో. గాదావరే అక్కర్లేదు, మూసీ నది అయినా పర్వాలెదు, ముక్కు మూసుకుని నడుస్తా.  

ఇదే చిత్రంలో ఈ రెండిటికన్నా నాకు నచ్చింది, "రామ చక్కని సీతకి"అనే పాట. ఈ పాటను ఎన్ని సార్లు విన్నానో లెక్కే లేదు. అస్సలు ఒక పాట రాసేప్పుడు ఇలా కూడా ఆలోచిస్తారా అని అనిపించింది. ముఖ్యంగా మొదటి చరణంలో "ఎడమ చేతిన శివుని విల్లును ఎత్తినా ఆ రాముడే, ఎత్త గలడా సీత జడను, తాళి కట్టే వేళలోన", అలానే ఇంకో చరణంలో "ఎర్ర జాబిలి చెయ్యి గిల్లి రాముడేడని అడుగుతుంటే, చూడలేదని పెదవి చెప్పే, చెప్పలేమని కనులు చెప్పే, "నల్ల పూసైనాడు దేవుడు నల్లని రఘురాముడే" అని రాశారు. నిజమే కదా అప్పుడప్పుడు, కళ్లు మాట్లాడతాయి, పెదవులు చూస్తాయి. 

ఈ చిత్రంలో నచ్చిన ఇంకో అంశం, కమలినీ పాపకి గొంతుని అందించిన సునీతగారు. విచిత్రం ఎంటంటే, ఈ చిత్రలో సుమంత్ పేరు " రాం". కొన్ని సన్నివేశాలలో కమలినీ "రాం, రాం "అంటుంటే, ఒక్కోసారి నాకు ఏడుపు వచ్చేది. నన్ను ఏ అమ్మాయి కూడా అంత అందంగా పిలిచిన దాఖలాలు లేవు.

ఈ చిత్రం చూసి నాకు కూడా అలా గోదావరి మీద పడవలో షికారు చేయాలని, స్నేహితులతో కలిసి బద్రాచలం వెళ్లాను. చిత్రంలో చూసిన పడవనే ఎక్కాలి అనుకున్నా. తీరా చూస్తే, నాలుగు చెక్క ముక్కలకి మేకులు కొట్టి దానినే పడవ అని ఎక్కించారు. పదవ లెకపోతే పోయింది, కనీసం అమ్మాయి అయినా దొరికితే బాగుండు అనుకున్నాను. కానీ ఎమిలాభం? దరిద్రుడు ఎక్కడికో పోతే సముద్రం ఎండిపోయిందట! అందమైన పాప కాదు సరి కదా చేప కూడా కనపడక నిరాశతో శేఖర్ కమ్ములాని తిట్టుకుంటూ ఇంటికి వచ్చాను. అక్కడ దిగిన ఫొటోలు మాత్రం ముఖం పుస్తకంలో పెట్టుకోవటానికి పనికి వచ్చాయి.           

ఇక మీదట ఇలాంటి చక్కని పాటలు ఉన్న చిత్రాలు మరిన్ని వస్తాయని ఆశిస్తూ ఈ శీర్షికని ముగిస్తున్నాను. 

అందంగా ఆంగ్లం

ఈ శీర్షిక కొన్ని వేల రూపాయలు ఖరీదు చేస్తుంది. కాని నేను మంచోడిని కాబట్టి, చచ్చే చవకగా, ఉచితంగా అందిస్తున్నాను. షరతులు వర్తించవు. కావాలంటే చూసుకోండి, పైన ఎక్కడా కూడా చుక్క పెట్టలేదు. ఇంతకూ ఏమిటా వేలకి వేలు ఖరీదు చేసే అంశం అనుకుంటున్నారా?? ఆ విషయం చెప్పే ముందు, మనం తీసుకుందాం చిన్న బ్రేక్. 

బ్రేక్ తర్వాత మళ్లీ స్వాగతం. చాలా మంది ఆంగ్లం సరిగ్గా మాట్లాడాలి అని వేలకు వేలకు పోసి నేర్చుకుంటారు. వేలతో పాటు కొన్ని నెలల కాలాన్ని వృధా చేస్తుంటారు. అలాంటి వారి కోసం ఈ శీర్షికని ఉచితంగా అంకితం ఇస్తున్నా. కేవలం పది నిముషాలలో పైసా ఖర్చు లేకుండా ఆంగ్లం నేర్చుకోండి. ఇవాల్టికి ముందుగా కొన్ని ముఖ్యమైన పదాలు నేర్పుతాను. వాటితో మీరు ఆంగ్లంలో అందంగా మాట్లాడచ్చు.

మొదటగా 'U know'. ఏదైనా విషయం గురించి మాట్లాడుతున్నప్పుడు, ఆ విషయం గురించి మీకు తెలియక పోయినా మాట్లాడాలి అంటే ఈ పదం బాగా ఉపయోగ పడుతుంది. ప్రతి పది మాటలకి ఒకసారి 'U know' అని వేసుకోవచ్చు. మీకు ఇంకా అర్ధం అయ్యేలా చెప్పాలి అంటే, క్రికెట్  అయిపోయిన తర్వాత, బహుమతి ప్రధాన కార్యక్రమంలో మన  ఆటగాళ్ళు మాట్లాడేది  వింటే మీకే అర్ధం అవుతుంది, ఈ పదం ఎంత బాగా ఉపయోగించచ్చో అని. నాతో మాట్లాడేప్పుడు చాలా మంది 'U know' అని వాడుతుంటారు. "నాకు తెలిస్తే ఇంకా నువ్వేందిరా చెప్పేది" అని మనసులో అనుకుంటా.

రెండవది 'I mean'. నీకు ఇంగ్లీష్ మాట్లాడటం రావటంలేదు, సమయానికి ఆ పదాలు గుర్తుకు రావటంలేదు అన్నప్పుడు 'I mean' అని వాడుకోవచ్చు. చెప్పిందే మళ్లీ చెప్పేవాళ్ళకి ఈ పదం మహబాగా ఉపయోగ పడుతుంది.

మీరు ఆంగ్లంలో అబద్దం ఆడాలి అనుకున్నారు. కాని ఎదుటి వాళ్ళు నమ్మరేమో అన్న అనుమానం వచ్చిందంటే, అలాంటి సందర్భంలో ఉపయోగ పడే పదం 'actually'. అలా అని చెప్పి మిగితా సమయంలో వాడ కూడదు అని ఏమి లేదు. ఎండాకాలం ఎప్పుడు దాహం వేస్తే అప్పుడు మంచినీళ్ళు తాగినట్టు, మీకు ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు ఈ పదం వాడుకోవచ్చు. 

నేను ఇది వరకే చెప్పినట్టు, ఔచ్, ఊప్స్, లాంటి చిన్న చిన్న పదాలైతే, పోకిరిలో మహేష్ బుల్లెట్లు వాడినట్టు మీరుకూడా ఎవరికీ లెక్క చెప్పకుండా విచ్చల విడిగా వాడుకోవచ్చు. ఇలాంటి పదాలు ఒక పది పదిహేను నేర్చుకుంటే సగం ఇంగ్లీష్ వచ్చేసినట్టే. 

ఆంగ్లం అంటే గుర్తొచ్చింది, ఉదయం నువ్వు-నేను చిత్రం చూశాను. ఆ చిత్రం ఇవాల్టి రోజున తీసుంటే, అందులో పాటలు మార్చి"బెంగుళూరు బుల్లా మేము బాంగిల్స్ వాళ్ళం కాదా? నీ హ్యాండ్ షో లేదా , మా బ్యాంగిల్ 'పుట్ట'లేదా? బెంగుళూరే బుల్లా మాది బాంగిల్స్ వాళ్ళమే బుల్లా మేము" అని రాస్తారేమో.

ఇంకా మీకు ఎక్కువ ఆంగ్లం మాట్లాడాలి అనుకుంటే, డబ్బులు కట్టక తప్పదు. ఎంతో కాదు, కేవలం 5000  రూపాయలు కడితే పాలన్న కన్నా బాగా మాట్లాడేట్టు ఆంగ్లం నేర్పిస్తా.  షరతులు వర్తించవు. కావాలంటే చూడండి 5000 మీద చుక్క పెట్టలేదు. గమనిక: 5000లతో ఆంగ్లం నేర్చుకున్న వాళ్లకు, అదనంగా తెలుగు కుడా నేర్పబడును, అది కుడా పూర్తి ఉచితంగా. త్వరపడండి, అందమైన అమ్మాయిలకు ప్రత్యేక శ్రద్ద తీసుకోనబడును, రాయితీ కుడా ఇవ్వబడును.

ఎండాకాలం

మార్చి అయిపోతుంది అంటేనే, భయం పుట్టుకొస్తుంది. అప్రైసల్  ఇచ్చే సమయం. అప్పటి దాకా మా నుంచి పనిని మాత్రమె ఆశించే మా దొరలు, ఇప్పటి నుండి ఒక నెల రోజులు మా నుండి తప్పులు ఆశిస్తారు. అందుకనే నేను కుడా పని లేకపోయినా బ్లాగు రాయటం తగ్గించా. అలాగైనా, అంతా నేను పని చేస్తున్నాను అనుకుంటారు.

మనిషికి ఎప్పుడూ సుఖాలే ఇస్తే, తననే మర్చిపోతాడని దేవుడు అనుకోని ఎండాకాలాన్నిసృష్టించి ఉంటాడు. అంతటి మహత్తరమైన  ఎండాకాలం రానే వచ్చింది. రెండేళ్లలో మొదటిసారి, వారానికి పది రోజులు కార్యాలయం ఉంటే ఎంత బాగుంటుంది అనిపించింది(చక్కగా ఎ. సి.లో ఉండి ఎండను తప్పించుకోవచ్చు). అప్పటికీ మా దొరగారిని అడిగా, శని ఆదివారాలు కుడా కార్యాలయానికి వస్తాను అని. దానికి ఆయన ఎంతగానో మురిసిపోయి, "నీకు ఐదు రోజులకు జీతం ఇవ్వటమే దండగ, శని ఆది వారాలు కూడా మేపటం కుదరదు" అని ప్రశంసించారు. ఎంచక్కా కార్యాలయాలన్నీ వారానికి చలికాలం నాలుగు రోజులు, ఎండాకాలం ఏడు రోజులు ఉంటే, ఎంత బాగుంటుంది.

పుండు మీద కారం చల్లినట్టు, ఈ ఎండాకాలంలోనే జనాలు తెగ పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుంటున్నారు. వాళ్ళ సోమ్మేమి పోయింది, రూపాయి పెట్టి ఫోను చేసి, "పెళ్ళికి తప్పకుండా రావాలి, నువ్వు రాకపోతే పెళ్ళిలో ఎవరికీ అప్పడాలు వెయ్యను, సాంబారు పోయను"అని చెప్తున్నారు. ఇందులో రెండు రకాల వాళ్ళు ఉన్నారు. మొదటి రకం వాళ్ళు వారం మధ్యలో పెళ్లి పెట్టుకున్నది కాక, "ముందుగానే చెప్తున్నా, రెండు రోజులు సెలవు పెట్టి మరీ రావాలి " అని ఆప్యాయంగా చెప్తారు. ఇలా అందరి పెళ్ళిళ్ళకి సెలవు పెడితే, రేపు నా పెళ్ళికి సెలవు దొరకని పరిస్తితి వస్తుంది. ఇంక రెండో రకం వాళ్ళని ఏమి చేసిన తప్పులేదు. హాయిగా ఏ బుధవారమో, గురువారమో పెళ్లి అయితే, సెలవు దొరకలేదని తప్పించుకోవచ్చు, ఆ అవకాశం ఇవ్వకుండా, "నీ కోసమే శని, ఆదివారాలు చూసుకొని ముహూర్తం పెట్టించాము, తప్పకుండా రావాలి" అంటారు.    ఇలానే ఒక స్నేహితుడి పెళ్ళికి వెళ్లి, వడ దెబ్బకు వారం రోజులు అడ్డం పడ్డాను. వాడు మాత్రం హాయిగా ఊటీ పోయాడు.

ఎండాకాలం ఎండలతో పోటి పడుతూ చెమట, చిరాకు, విద్యుత్ చార్జీలు, విద్యుత్ కోతలు పెరిగాయి. వీటి అన్నింటి కన్నా నన్ను బాగా ఇబ్బంది పెడుతున్నది, కొబ్బరి బోండాల ధరలు. నవంబరు నెలలో పన్నెండు రూపాయలతో మొదలయిన దాని ప్రస్థానం, జనవరికి పద్నాలుగు, మార్చికి పదహారుగా పెరిగి, ప్రస్తుతానికి ఇరవయి దరిదాపులకి వచ్చింది. ఆ కొబ్బరి బొండాం చూసినప్పుడల్లా, ఆ బొండాం నాతొ ఒక మాట చెప్తుంది. "నాకో కొంచం రేటు ఉంది, కానీ దానికో లెక్క ఉంది" అని. అయినా బొండాలు మాట్లాడటం ఎంటిరా నీ తలకాయి అనుకుంటున్నారా?? ఏమ్చేస్తాం, నా తలకాయంత లేదు, ఇరవయి రూపాయలంటే కొనలేక, అలా అని కొనకుండా ఉండలేక నరకం అనుభవిస్తున్నా, బొమ్మరిల్లులో సిద్దార్థ బాబు లాగా.

అస్సలు ఎండాకాలంలో కొబ్బరి బోండాన్ని మించినది లేదు. అందుకే పూర్వము మన పెద్దలు "సర్వ ఫలానాం నారికేళం ప్రధానం" అని అన్నారు. అర్ధం కాలేదా??? అయితే తెలుగులో చెప్తాను, ఫలం అంటే ఫ్రూట్స్, నారికేళం అంటే కోకోనట్, "అన్ని ఫల్లాలోకి కొబ్బరి ప్రధానం అయినది" అని దానర్ధం. కొబ్బరి గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే., ఉదాహరణకు తాటి చెట్టు కింద నించొని పాలు తాగినా కల్లు అనే అనుకుంటారు. అదే కొబ్బరి చెట్టు కింద కూర్చొని పురుగులు మందు తాగండి, పాపం పిచ్చి ఎదవ, దాహం వేసి కొబ్బరి నీళ్ళు తాగుతున్నాడు అని అనుకుంటారు. నా మాట  అబద్దం అనుకుంటే ప్రయత్నించి చూడండి.

ఇప్పుడంటే ఎండాకాలం అని తిట్టుకుంటున్నాను కానీ, మహేష్ బాబు సినిమా కోసం అమ్మాయిలూ ఎదురు చూసినట్టు, ఆ రోజుల్లో ఎండాకాలం కోసం జూన్ నుంచే ఎదురు చూసేవాళ్ళం, మార్చికి కానీ ఎండాకాలం వచ్చేది కాదు.  ఒంటి పూట మాత్రమె బడి పెట్టేవాళ్ళు. ఎప్పుడెప్పుడు పరీక్షలు అయిపోతాయా, ఎప్పుడెప్పుడు సెలవలు వస్తాయా? అని కలలు కనే వాళ్ళం. ఆ ముచ్చట చెప్పాలంటే, తీరికగా ఇంకో శీర్షికలో కలుద్దాం. అప్పటి వరకు నాకు  అప్రైసల్ బాగా రావాలని, మీరంతా సర్వమత ప్రార్ధనలు లాంటివి చేస్తారని ఆశిస్తూ.., సెలవు ...

శ్రీనందననామ సంవత్సర శుభాకాంక్షలు

"ఎన్నాళ్ళో వేచిన ఉదయం" అనట్టు, మొత్తానికి సచిన్ నూరు వందలు పూర్తి చేయటంతో దేశమంతా ఊపిరి పీల్చుకుంది. ముఖంపుస్తకంలో చెప్పినట్టు పెట్రోలు ధరతో పోటీ పడి చివరికి పెట్రోలుకన్నా ముందే వంద పూర్తి చేశాడు. నిన్నటి దాకా సచిన్ని తిట్టిన చానళ్ళు అన్నీ, వంద కొట్టేసరికి దేవుడు అని పోగిడాయి. మొత్తంగా చెప్పాలంటే వందకు ముందు బరువు, వంద కొట్టాక  ప్రభువు అనమాట.

ఇంజనీరింగ్లో మొదటి సంవత్సరం తప్పినా, రెండో సంవత్సరంలో చేరతాము కదా. అలానే మనోళ్ళు క్రికెట్లో ఒకటి రెండు సిరీస్లు ఓడినా, క్రికెట్ చూడటం మానలేము కదా. ఆ క్రికెట్ మ్యాచ్ మధ్యలో "ఎయిర్ టెల్" వాణిజ్య ప్రకటనలు చూస్తున్నాను. మీకు గుర్తుంటే, అందులో ఒక జంట ఇంట్లో ఎప్పుడూ ఫోను మాట్లాడుకుంటూనే ఉంటారు. భార్య పాపం ఎప్పుడూ భర్తని, "నీది మంచి ఫోను కాదు, నా దాంట్లో నెట్వర్క్ బాగుంటుంది, ఎంత సేపు మాట్లాడినా ఉచితమే, లిఫ్ట్లో నీ ఫోను పనిచేయదు" అని ఎప్పుడూ నస పెడుతూనే ఉంటుంది.  నాకే గనక అలాంటి పెళ్ళాం ఉంటే, వెంటనే విడాకులు ఇచ్చేయాలి అన్నంత కోపం వస్తుంది. 

స్నేహితుడి పెళ్లి కోసమని భీమవరం వెళ్ళాను. నాకు చాలా మంది స్నేహితులు చెప్పారు, ఉభయ గోదావరి జిల్లాలు, ఆ జిల్లాలోని పొలాలు చాలా అందంగా ఉంటాయి అని. చాలా చిత్రాలలో చూసి నేను కుడా చాలా అందమైన ప్రదేశం అనుకుని వెళ్లాను. కాని చూసిన తర్వాత అనిపించింది ఏంటంటే "అందం" అనే పదం అస్సలు సరిపోదు. అంత అద్భుతంగా ఉన్నాయి. వీలు దొరికితే మళ్లీ మళ్లీ వెళ్ళాలని ఉంది.

దారి వెంట కారులో వెళ్తుంటే, నున్నని రహదారులు, ఆ రహదారులను ఓదారుస్తూ, వాటి వెంట పారే కాలువలు, ఎత్తైన కొబ్బరి చెట్లు, పచ్చని వరి పైర్లు., తాటి చెట్లు, వాటి కల్లు  ఇలా ఒకటేమిటి ప్రతిదీ అధ్బుతమే. మా ఊరి రహదారులు కుడా అంత అందంగా ఉంటె ఎంత బాగుంటుందో అనిపించింది. మా ఊరి రహదారుల వెంట పేడ ముద్దలు తప్ప పైరులు తక్కువ.

చూస్తూ చూస్తూ అప్పుడే శ్రీఖర నామ సంవత్సరం కుడా అయిపోయింది. మొన్ననే దేశం నలుమూలల నుండి పెద్ద పెద్ద పండితులు నా దగ్గరకు వచ్చి, "రామానంద స్వామి, వచ్చే సంవత్సరానికి ఏ పేరు పెడితే బాగుంటుందో మీరే చెప్పాలి" అని తెగ బతిమిలాడారు. వాళ్ళని ఇబ్బంది పెట్టటం ఎందుకని, సరే నా పేరు మీద ఏదో ఒకటి పెట్టుకోండి అని అన్నాను. "అదేదో మీరే సెలవివ్వండి స్వామి" అని వాళ్ళన్నారు. రామానందలో నుండి నంద అనే పదం తీసి "నందన" నామ సంవత్సరం అని పెట్టుకోపోండి అని చెప్పి పంపేశాను. కాబట్టి కొత్త సంవత్సరం పేరు "శ్రీ నందననామ" సంవత్సరం అనమాట.

సంవత్సరం అంటే గుర్తొచ్చింది, మొన్న మల్లి మామకి ఫోను చేస్తే, టి.వి.9 ని, నా అంత బాగా బూతులు రాక పోవటంతో , నన్ను అడిగి మరీ బండ బూతులు తిట్టాడు. తీరా విషయం ఏమిటంటే, "ఒక రోజు ఆ ఛానల్ లో 2012  లొ కలియుగం అంతం అవుతుంది, ప్రళయం వస్తుంది అని చెప్పటం విని, ఎలాగూ ప్రళయం వస్తుంది కదా, ఇంకొక సంవత్సరమే కదా అని పెళ్లి చేసుకున్నాను రా, రెండు రోజులు క్రితం అదంతా ఉత్తిదే, ఇప్పుడప్పుడల్లా ప్రళయం లేదు, అని చెప్పాడు. అందుకే నాకు అంత కోపం వస్తున్నది"  అని చెప్పాడు. తన కోపంలో కుడా న్యాయం ఉంది మరి. పెళ్ళికి ముందు జాంపండు లాగా ఉండేవాడు. పెళ్లి అయ్యాక జీడిపప్పు అయ్యాడు.  అందుకనే నేను ఎవరి మాటలు వినకుండా 2012 లో కలియుగానికి అంతం కాకపొతే, అప్పుడు 2013 లో నా సుఖానికి అంతం(పెళ్లి) అని నిర్ణయించుకున్నా.

"శ్రీ నందననామ" సంవత్సరంలో చదువుకునే వాళ్ళకి మార్కులు రావాలని, చదువు అయిపోయిన వాళ్లకి ఉద్యోగాలు రావాలని. ఉద్యోగాలు వచ్చిన వాళ్లకు పెళ్లి కావాలని, పెళ్లి అయిన వాళ్ళకు ప్రశాంతత కలగాలని, కోరుకుంటూ, ఈ సంవత్సరానికి సెలవు తీసుకుందాం. పనిలో పనిగా నాలుగు ముక్కలు రాశాను. చదివి  తరించండి.

వీడింది 'శ్రీఖర'తో  సంభందం

మొదలవుతోంది నందనంతో అనుభందం

సదా ఉండాలి ఈ ఏడు ఆనందం 

దినమొక పండుగ చందం

ఈ సంవత్సరమయినా, "హ్యాపి ఉగాది", "ఉగాది బ్రింగ్స్ పాస్పరౌస్, మట్టి,మశానం" అని కాకుండా చక్కగా తెలుగులో శుభాకాంక్షలు తెలుపుతారని ఆశిస్తూ..... సెలవు.

 

సాఫ్ట్ వేర్ కింగ్

ఈ మధ్య రోజులు ఇట్టే గడిచిపోతున్నాయి. పిల్లి పిల్లల్ని మార్చినట్టు, కధానాయిక పాపలు బట్టలు మార్చినట్టు., మా కార్యాలయ భవనాల్ని మార్చారు. ఆరు నెలల్లో మూడు భావనాలని మార్చారు. విసుగు పుట్టి నేనే ఉద్యోగం మారాలి అనుకుంటున్నా.

గత వారం "లవ్ ఫైల్యూర్" అనే తెలుగు/ అరవ చిత్రం చూశాను. కధానాయకుడు, కధానాయకురాలు, దర్శకుడు, సంగీత దర్శకుడు ఇలా ఒక్కళ్ళు కూడా తెలుగు వాళ్ళు లేరు. తమిళంలో  మాత్రం ఈ చిత్రానికి "కాదిలిల్ సోధప్పువదు ఎప్పడి" అని తమిళంలోనే పేరు పెట్టారు. తెలుగులో మాత్రం ఆంగ్ల పేరు పెట్టారు.

ఈ చిత్రంలో విషయం ఏంటంటే, అమ్మాయిలని ఎలా ఐతే ఖండించాలో అలానే ఖండించాడు. నేను, తమ్ముడు వంశీ కలిసి చూశాము. వయసులో చిన్నవాడు అయినా, అమ్మాయిల విషయంలో నాకన్నా చాలా చాలా పెద్దవాడు. అక్కడ తెర మీద అమ్మాయిలని తిడుతున్నప్పుడల్లా మా తమ్ముడు కళ్ళలో వెలుగు చూస్తాంటే..., ఎన్ని కోట్లు ఇచ్చినా వస్తాదా?? 

ఈ చిత్రం విడుదల కాక మునుపు, దీని పాటలు విడుదల చేశారు. అందులో ఒక పర్టికులర్ పాటకు నాకు ఒక ప్రత్యేకమైన అనుభందం ఉంది, ఐ హావ్ టు టెల్ ఇట్ నౌ. రోజు ఉదయాన్నే నిద్రపోవటానికి ఆఫీసుకి కారులో వెళ్తూ ఉండే వాడిని. 92.7 సంగతి మీకు తెల్సిందే కదా., కొత్త పాట దేనినీ ఒక పట్టాన వదిలిపెట్టడు. ఒక్కోసారి రోజుకి వందసార్లు పాట వినిపిస్తారు. నేను ఎఫ్.ఎం ని అలా... నాకు కార్యాలయంలో పని అలా ఉండేది. ఒకసారి లవ్ ఫైల్యూర్ చిత్రంలో "ఇంతజారే.. ఇంతజారే" అనే పాటను వేయగానే, నేను ఠక్కున క్యాచ్ చేసి "ఇంత జారే ఇంత జారే అంటే ఏంటి జారేది?" అని మా క్యాబు చోదకుడిని(డ్రైవర్) అడిగాను. అతను కుడా అలర్ట్ అయ్యి బ్రేక్ వేశాడు( నవ్వు ఆపుకోలేక). నా జోక్కి అంత వాల్యూ ఇచ్చేవాడు. 

అస్సలు ఇంతకీ ఏమి జారిందో అని రెండు రోజులు మధనపడిన తరువాత, నా స్నేహితుడి అడిగితే, "అది తెలుగులో రాసిన "ఇంత జారే" కాదురా, "ఇంతిజారే(इन्तिजारे )" అనే హిందీ పదం. అదే మ్యాజిక్. ఓ.కే  ఇలా చిన్న చిన్న తప్పులు చేయటం సహజమేరా! మేము అలా తప్పులు చేసి తెలుసుకున్న వాళ్లమే. బట్ ఈ సరి విన్నప్పుడు మాత్రం కరెక్ట్ చేసుకోవాలి. గాడ్ బ్లెస్స్ యు తండ్రి" అని చెప్పాడు.

ఇలా పని మానేసి శీర్షికలు రాస్తున్నానని కార్యాలయంలో మా దొరగారికి తెలిసి పెద్ద గొడవ చేశారు. నన్ను పిలిచి " రామా! నువ్వు ఎంచుకున్న ప్రాజెక్ట్ ఏంటి, రాస్తున్న కోడ్ ఏంటి? నీ మాడ్యుల్ ఏ నెంబరు? నువ్వు చేస్తున్నది ఏ నెంబరు? సి, సి ++, జావా లాంగ్వేజస్., ఎస్క్యుఎల్, పిఎల్ ఎస్క్యుఎల్ డేటా బేశస్., ఆ సాఫ్ట్ వేర్స్ విలువ తెలుసా నీకు? డు యు క్నో ది వాల్యూ ఆఫ్ ది సాఫ్ట్ వేర్. టెస్టర్కి , డవలప్పర్కి మధ్య కప్లింగ్, వేర్ ఈస్ ద కప్లింగ్. ఐ వాంట్ కప్లింగ్. యస్. నేనేమంటానంటే, టెస్టర్ అనే వాడు కోడ్ ఒక రకంగా రాస్తాడు, డవలప్పర్ అనే వాడు కోడ్ ఇంకో రకంగా రాస్తాడు. ఒక్కొక్క రోల్ కి ఒక్కొక్క నిర్దిష్టమైన శైలి ఉంటుంది, స్కిల్లు ఉంటుంది, ఏడుపు ఉంటుంది. నీ బ్లాగ్ మీద పెట్టిన శ్రద్దలో సగం నీ పని మీద పెడితే బాగుంటుంది అంటున్నాను. ఐ యాం టెల్లింగ్ దట్. ఒక్కోసారి సాఫ్ట్ వేర్ ఇండస్ట్రికి మళ్లీ రేసిషన్ వస్తుందేమో అని భయమేస్తుంది. నీ శీర్షికలతో, పాటలతో మానేజర్స్ నమ్మకాన్ని కిల్ చేయకు. దయ చేసి అప్రయిసల్ ఇవ్వాలనుకునే మా లాంటి మానేజర్స్ ని డిస్సపాయింట్ చేయకు. డోంట్ డిస్సపాయింట్ అస్, అండర్ స్టాండ్? మిమ్మల్ని ఎక్కడికో పంపించాలి అనుకుంటాం, మీరు ఇక్కడే ఉంటారు, అక్కడికి రారు (ఆన్ సైట్ కా), కనీసం అప్రయిసల్ ముందు అయినా పని చెయ్, మంచి రేటింగ్ ఇవ్వటానికి మేము రెడీగా ఉన్నాము, ఆల్ ద బెస్ట్." అని అన్నారు.

శనివారం సెలవు కదా అని ప్రసాద్ చిత్రాలయానికి వెళ్తే., అక్కడ ఒక అమ్మాయి పలకరించి, "నమస్కారం అండి" అన్నది. నేను కుడా "ఆ నమస్కారం, కూర్చో, పేరేంటి?" అని అడిగాను, జా౦బవతి అని చెప్పింది. దానికి 

నేను: "బ్యూటిఫుల్ నేమ్, పేరులోనే జావ ఉంది. సీ జాంబవతి, టు బి ఫ్రాంక్, మనకు సి, సి++, జావ, రసం, సాంబారు   ఏమీ తెలియవు. బట్ ఐ యామ్ టాప్ మోస్ట్ సాఫ్ట్ వేర్ డవలప్పర్ హియర్, ఎలాగా? గూగుల్ నుంచి కోడ్ దొబ్బేయటం వల్ల. ఇప్పటికీ మా మానేజర్ గారు అంటుంటారు "ఒరేయ్ రాము నీకు కొంచం ముందు ఉద్యోగం వచ్చుంటే మేమంతా కష్టాల్లో పడేవాళ్ళం రా" అని,   సో ఇండస్ట్రీలో పైకి రావాలంటే కావాల్సింది వెతకటం, ముఖ్యంగా గూగుల్లో వెతకటం. డవలప్పర్కి గూగుల్కి మధ్య ఉన్న రిలేషన్ షిప్, భార్యాభర్తల సంభందం లాంటిది. డోంట్ మిస్టేక్ మీ, అంత అండర్ స్టాండింగ్గా ఉండాలన్నదే నా ఉద్దేశ్యం. ఉఫ్............." ఇలా చెప్పుకుంటూ పొతే నా రాతలకి అడ్డు అదుపు ఉండదు కానీ., ఇంకో శీర్షికలో కలుద్దాం. అంత వరకు సెలవు.  

పరుగే బంగారమాయనా

అమెరికాలో డాక్టర్ చదవాల్సిన నా స్నేహితుడు, అద్దంకిలో ఉదయాన్నే ఆదుర్దాగా ఐదు గంటలకే లేచి, అటు ఇటు పరిగెట్టటం మొదలెట్టాడు. సూర్య భగవానుడు నడినెత్తి మీదకి వస్తేకానీ లేవని, ఆ మహాత్ముడిని పరగడపున చూసేసరికి, ఒక్కింత ఆశ్చర్యమేసింది. ఇంతకీ వీడు ఎందుకు పరిగెడుతున్నాడు? ప్రకృతి ఏమైనా పిలుస్తుందా అనుకుంటే, ఆ సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలన్నింటిని ఇంట్లోనే అఘోరిస్తాడు, తప్పించి ఇలా బజారున పడడు. అయితే వీడిని పిలుస్తుంది ప్రకృతి కాక మరేమిటి?

నాలో ఆతృత మొదలయ్యి, వాడిని చాటుగా వెంబడించటం మొదలుపెట్టా. శివాలయం వైపు వడివడిగా వెళ్ళటం మొదలు పెట్టాడు. రాత్రులు దయ్యాల చిత్రాలు చూసి, భయపడి భక్తి పెరిగిందేమో, శివాలయం దారి పట్టాడు అనుకుంటే, మనోడికి స్నానం చేసే అలవాటు కాదు సరి కదా, పన్నెండు కొడితే కాని పళ్ళు అయినా తోమడు. అలాంటప్పుడు గుళ్ళోకి వెళ్ళటానికి శాస్త్రాలు ఒప్పుకోవు కదా అనుకోనేలోపే రామాలయం దాటేసాడు. హమ్మయ  దేవుడికి ఏమి కాలేదు అని ఊపిరి పీల్చుకున్నాను. పైన శివాలయం వైపుకి వెళ్ళాడు అని చెప్పి, కింద రామాలయం దాటాడు అని రాశాను. ఇది ఎంత మంది గమనించారో???

సరే శివాలయం దాటి, నేరుగా గుండ్లకమ్మ నది వైపు వాడి ఓదార్పు యాత్రను మరల్చాడు. చేసేది సంవత్సరానికి ఒకసారి, కాస్త బాగా చేయాలి, అందుచేత నదిలోకి వెళ్తున్నాడేమో అనుకోవటానికి లేదండోయ్. నదిలో కాళ్ళు కడుక్కోవటానికే నీళ్ళు లేవు. వీడు పుట్టాక మా ఊర్లో వర్షాలు అంతంత మాత్రంగానే ఉన్నాయి. ఇలా ఆలోచించే లోపు, గాంధి బొమ్మ ప్రక్క వీదిలోకి తిరిగాడు. ఇది ఇంకా ఆశ్చర్యకరమైన విషయం.

ఆ వీదిలోకి మాములుగా అయితే చచ్చినా వెళ్ళేవాడు కాదు. ఆ వీదిలో మనోడి అత్తగారిల్లు ఉంది. ఈ డాక్టరు గారిని తన కూతురికి ఇచ్చి పెళ్లి చేయాలని వాళ్ళ అత్తకి పిచ్చి. వీడి మరదలకి వీడంటే పిచ్చి. వీడికి ఆ విషయం గుర్తొస్తే పెరుగుతుంది పిచ్చి. పాపం అత్త కూతురికి అందం తప్ప అన్నీ ఎక్కువే. అత్త కంట పడకుండా , దూకుడులో మహేష్ పరిగెత్తినట్టు పరిగెత్తాడు. వాడితో పాటు నేను కుడా నా వేగాన్ని పెంచాను.

ఆ దారిన పరిగెడుతూ పరిగెడుతూ 'దడ' చిత్రం ప్రదర్శిస్తున్న చిత్రాలయం కనిపించటంతో దడ పుట్టి కుడి ప్రక్క సందులోకి తిరిగాడు. దడ చిత్రం చూసిన ప్రభావం, ఆ దరిదాపులకు వెళ్ళాలన్నా భయమాయే. ఆ ముందుకు వెళ్తే వంద సంవత్సరాలనాటి బావి ఒకటి ఉంది. నిన్న సాయంత్రమే నా బ్లాగు చదువుతాను అని చెప్పాడు. కొంపతీసి అది చదివి, జీవితం మీద విరక్తి పుట్టి బావిలో దూకి చస్తాడేమో అనుకున్నా. కానీ వీడు చంపే రకం కానీ చచ్చే రకం కాదు. అందుకే వీడిని మా ఊరి మెహర్ రమేష్ అంటారు. కాకపోతే వారు చిత్రాలతో చంపితే వీరు చేష్టలతో చంపుతారు. 

ఇలా వీదుల వెంట పరిగెట్టే బదులు ఏ గుడిలోనో ప్రదక్షణం చేస్తే కనీసం పుణ్యం అయినా దక్కేది. "నిప్పు త్రొక్కిన  కుక్కలా ఎంత సేపు పరిగెడతావురా, నాకు కూడా కాళ్లు నొప్పులు పుడుతున్నాయి" అని అనుకుంటుండగా ఊరి పొలిమేర దాటబోతున్నాడు. కొంపతీసి సమాజం మీద ద్వేషం పుట్టి, అది కసిగా మారి, అఘోరాలతో మమేకం అవ్వటానికి, స్మశానాన్ని వేదికగా చేసుకున్నాడా అనుకునే లోపు, ఎందుకో బుద్ధి మార్చుకొని తిరిగి ఊరి మీద పడ్డాడు.

ఓపిక నశించి, పరిగెత్తుకుంటూ వాడి దగ్గరకు పోయి, "ఏమైందిరా, ఈ పరుగుకి ఏ ప్రారబ్ధం కారణం?" అని అడిగాను. విషయం ఏంటంటే., సుశీల.., ఆ పాప అంటే మనోడికి ప్రాణం. పది పన్నెండు సంవత్సరాల ప్రేమ. మొన్న పనికిమాలిన పద్నాలుగో తారీఖు నాడు., చివరికి తన ప్రేమను వ్యక్తం చేశాడు. డాక్టర్ల చేతిరాతే కాదు శరీరతీరు కుడా అందంగా ఉండదు అనేది మనందరికీ తెలిసిన విషయమే. తినటం చదవటం తప్ప ఇంకొకటి తెలియకపోవటం చేత మనోడికి బాన పొట్ట ఏర్పడింది. నుంచుంటే వాడి కాళ్లు వాడు చూసుకొని పది సంవత్సరాలు అయ్యింది. ఆ కారణం చేత ఆ అమ్మాయి కాదన్నది. ఎలాగైనా సరే వాడి కాళ్ళ మీద వాడు నిలబడి, అలా నుంచొని వాడి కాళ్లని తనివి తీరా చూసుకోవాలని వాడి ఆశట!! ఆరు పలకల దేహం రాకపోయినా అందమైన రూపు రావాలని వాడి ప్రయత్నం. చూడాలి ఏమి జరుగుతుందో.  

'చిత్ర' హింస

మొత్తానికి ఎంటెక్ చదువు'కొనటం' పూర్తి అయ్యింది. ఇప్పుడు నా ప్రాణం హాయిగా ఉంది. "వేలకు వేలు పోశాము, మంచి మార్కులు రాకపోయినా పరవాలేదు, కనీసం పరీక్షలలో తప్పకుండా, పూర్తి చేసి పుణ్యం కట్టుకోరా" అని మా నాన్న తెగ మెచ్చుకొనేవారు. చివరికి మా నాన్న కళ్లలో ఆనందం కోసం అయినా పూర్తి చేయాలని, కంకణం కట్టుకోకుండానే పూర్తి చేశా. నా స్నేహితులు చాలా మంది అడిగారు, "ఎందుకు పనికొస్తుందిరా నీ ఎంటెక్?" అని. చుట్టపక్కాలు కొంతమంది "ఆఫీసులో జీతం ఏమైనా పెంచుతారా??" అని అడిగారు. 

"రేపు పెళ్ళికి శుభలేఖలో వేయించుకోవచ్చు" అని కొంతమంది, "ఇప్పుడలా వేయించటంలేదు. అదంతా పాత కాలపు పద్దతి" అని ఇంకొంత మంది, ఇలా ఎవరి ఇష్టం వచ్చినట్టు వాళ్ళు ఖండించారు. ప్రస్తుతానికి ఆ విషయం అలా ప్రక్కన పెడదాం. మొన్ననే 'బిజినెస్ మాన్' అనే తెలుగు చిత్రం చూశాను, అరడజను బూతులు, డజను హత్యలు ఉన్నపటికినీ చిత్రం మొత్తం మీద బాగుంది. మహేష్ బాబు చాలా బాగా చేశాడు. అయినా మహేష్ బాబు అందగాడు, మహా అందగాడు, రాజకుమారుడు అంటారు., మీసాలు తీసేసి, రెండు చొక్కాలు వేసుకొని, నల్ల కళ్ళజోడు పెట్టుకుంటే నేను కుడా ఎత్తు అడుగు తక్కువైనా, అంతకన్నాఅందంగానే ఉంటాను. పోనీలే మహేష్ బాబు దారికి అడ్డం రావటం ఎందుకులే అని, నేనే చిత్రాలలోకి రాలేదు.

విషయానికి వస్తే, చిత్రాలలో ఈ మధ్య హింస మరీ ఎక్కువ అయ్యింది. ఒక్కో చిత్రంలో కధానాయకుడు సగటున వంద నుంచి నూటయాభై మందిని చంపితే కాని చిత్రానికి 'శుభం' ముక్క పడటంలేదు (ఇప్పుడు వస్తున్న చిత్రాల చివర శుభం ముక్కలు చూపించటం కుడా ఆపి వేసినట్టున్నారు). కధానాయకుడు ఎంత కౄరంగా ప్రతి నాయకుడిని చంపితే, చిత్రం అంత బాగా ఆడుతుంది.

కొన్ని చిత్రాలలో కౄరమైన ప్రతి నాయకులను చూస్తే, నాకు మా కార్యాలయంలో, నా పై అధికారులు గుర్తొస్తారు. ఈ ప్రతినాయకులు ఉత్తి పుణ్యానికి తన వద్ద నమ్మకంగా పని చేస్తున్న వారిని సైతం చంపేస్తుంటారు. మా పై అధికారులు కుడా అంతే ఉత్తి పుణ్యానికి నన్ను తిడుతూ ఉంటారు, వీళ్ళను కూడా చిత్రాలలోకి పంపిస్తే బాగా రాణిస్తారు, మేము కుడా ప్రశాంతంగా మా పనులు మేము చేసుకుంటాము. ఈ రకంగా చిత్రాలలో చూపించే హింస, చూసే ప్రజల మీద చాలా చెడు ప్రభావం చూపిస్తుందని నా అభిప్రాయం.

ఉదాహరణకు, మా అన్నయగారి అబ్బాయి, మా అన్న దగ్గరికి వచ్చి, "నాన్న, నాకు ఒక తాడు, ఒక రైలు, రైలు పట్టాలు, ఒక పెద్ద బిల్డింగ్ కొనివ్వవా??", అని కసిగా అడిగాడు. నాలుగు, ఐదు సంవత్సరాలు ఉంటాయేమో బుడ్డోడికి, ఇవ్వన్ని ఎందుకురా? అని అడిగితే మహేష్ బాబు ఆట ఆడుకోవటానికి అని చెప్పాడు. వివరాలలోకి వెళ్తే, మావాడు 'అతడు' చిత్రాన్ని అరడజను సార్లు చూశాడు. మీకు గుర్తుంటే, అందులో మహేష్ బాబు ఒక ఎత్తైన మేడ మీద నుండి, తాడు సహాయంతో, వేగంగా కదిలే రైలు మీదకి దూకుతాడు. ఇప్పుడు అడిగినవన్నీ కొనిస్తే., మనోడు కుడా మహేష్ బాబు లాగా ఆ విన్యాసాన్ని చెయ్యాలని ఉవ్విల్లూరుతున్నాడు.

ఇంకోరోజు తుపాకి కొనివ్వమని గొడవచేస్తుంటే, ఒక చిన్న తుపాకి కొనిచ్చారు. కాసేపటికే కోపంగా వచ్చి, "నాన్న ఈ తుపాకితో కాలుస్తుంటే, ఎవ్వరికీ రక్తం కారటంలేదు. రక్తం కారే తుపాకి కొనివ్వవా?" అని గోల చేశాడు. ఇదంతా కేవలం చిత్రాల ప్రభావం కాక ఇంకేమిటి? మొన్న "భక్తి" ఛానల్ చూస్తుంటే అందులో ఒక బాబాగారు, "మనిషి సాటి మనిషి ప్రేమించాలి" అని చెప్పారు. ఆ విదంగా, హాయిగా, చిత్రాలలో కధానాయకుడు కుడా ప్రతినాయకులను (విలన్లను) ప్రేమిస్తే ఎంత బాగుంటుంది??  ఈ "'చిత్ర' హింస" ఎప్పటికి తగ్గుతుందో ఏంటో?? 

జీవిత సారం 6 (మనస్సా తొక్కా!!)

నిన్న గుంటూరులో, హిందీ చిత్రాన్ని, తమిళంలో తీసి, తెలుగులోకి అనువదించిన ''స్నేహితుడు''అనే చిత్రాన్ని చూశాను. ఆ చిత్రాన్ని హిందీలో అక్కడక్కడ చూశాను కానీ పెద్దగా అర్దం కాలేదు. నిన్న ఆ చిత్రాన్ని తెలుగులో చూశాక, నేను ఇంజనీరింగ్ చదివిన రోజులు గుర్తుకు వచ్చాయి. ముఖ్యంగా ఆ చిత్రంలో "సైలెన్సర్" అనే పాత్ర, మా రావికాముగాడికి చాలా దగ్గరగా ఉంది. చిత్రం చూస్తున్నంత సేపు వాడే గుర్తొచ్చాడు. కదానాయకుడిని చూసినంత సేపూ, నన్ను నేను చూసుకున్నట్టే ఉందంటే నమ్మండి.

నా జీవితంలో కుడా ఇంజనీరింగ్ చదివిన రోజులు ఎప్పటికీ మర్చిపోలేనివి. ఆ చిత్రంలో చూపించినంత కాకపోయినా ఒక మాదిరిగా గడిచింది. ఆ సినిమాలో చెప్పినట్టు, ఇప్పటి రోజుల్లో కళాశాలలన్నీ మార్కుల మీద ర్యాంకుల మీద కుస్తీ పడుతున్నాయి తప్ప నా లాంటి ఆణిముత్యాలని తయారు చేయాలని ఒక్కళ్లు కుడా ప్రయత్నించటంలేదు. ఇప్పుడు నడుస్తున్న కళాశాలలో సగం ప్రభుత్వం ఇచ్చే డబ్బుల కోసం కట్టినవి, మరి కొన్ని జనాల దగ్గర డబ్బులు దండుకోవటానికి పుట్టినవి. అసలు పాఠాలు చెప్పే వాళ్ళకే (అందరు కాదు కొందరు), ఏమీ చెప్తున్నారో, దేని కోసం చెప్తున్నారో తెలియదు. ఏదో బుక్కున ఉన్నదానిని ముక్కున పట్టుకొని ఠక్కున పిల్లల ముందు కక్కుతున్నారు.

అస్సలు విషయానికి వస్తే, ఈ చిత్రంలో, "ఇంట్లో ఏది చెబితే అది కాకుండా,  మనస్సు ఏది చెబితే అది చేయాలి" అని సందేశం ఇచ్చారు. మరి ఆ రోజుల్లో నా  మనస్సు  నాకేమి చెప్పింది? అని బాగా ఆలోచించాను. ఏదో గొఱ్ఱెల మందలో, సాటి గొఱ్ఱెలతో పోటీగా ఒకే దారిలో పరిగెత్తాలన్న ఆలోచన తప్పించి, అస్సలు వేరే దారులు ఉంటాయి అనే స్పృహ కుడా లేకుండా పోయింది.

నిజానికి నాకు నా మనస్సు ఏమీ చెప్పలేదు. నా మనస్సు చెప్పిందల్లా ఏంటంటే "బాగా చదువు. మార్కులు రాకపోతే ఇంట్లో బామ్మ దగ్గర నుంచి వీదిలో బుడ్డోడి దాక అందరికీ సమాధానం చెప్పాలి" అని. మనందరికీ అస్సలు మన  మనస్సు ఏది కోరుకుంటుందో? మన మనస్సుకి ఏది కావాలో, ఏది వద్దో ఆలోచించే సమయమే ఉంటే, ఆ సమయంలో ఇంకో రెండు ఎంసెట్ ప్రశ్నలు చదివించే వారు. పదో తరగతిలో 500 రావాలి, తరువాత మంచి ఎంసెట్ ర్యాంకు రావాలి, తరువాత ఇంజనీరింగ్ లో మంచి మార్కులు, ఆ పైన మంచి s/w కంపెనీలో కంప్యుటర్ ఇంజనీర్ అవ్వాలి. ఇది కాకుండా ఇంకో ఆలోచన కుడా రాకుండా రుద్ది పారేశారు. అస్సలు ఉద్యోగమంటే కంప్యుటర్ ఇంజనీర్ ఒక్కటే అనట్టు పెరిగాము. అంతేలే...., ఎంత కాదన్నా

చరణాలు ఎన్ని ఉన్నా రామచరణ్ ఒక్కడే కదా

కిరణాలు ఎన్ని ఉన్నా కుమార్ రెడ్డి ఒక్కడే కదా 

జిల్లాలు మారినా ఓదార్పు మారునా??? మధురమే సుధా గానం .........  

చివరకు ఇప్పుడు ఆ చిత్రం చూసి, జీవితంలో వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే, పరిస్తితి బాగా చీకేసిన ఐస్ పుల్ల లాగా, మామిడి టెంకెలాగా మిగిలాము అనిపిస్తుంది. నేను ఇది వరకు చెప్పినట్టు  చివరకి ఇలా బ్లాగులు రాసుకొని బాదపడటం తప్ప చేయగలిగింది ఏమీ లేదు. పోనీ ఇప్పుడు ఏదైనా చేయాలంటే, ఇప్పటికే బాగా ఆలస్యం అయ్యింది. ఇకనో ఇప్పుడో పెళ్లి అని కూడా అంటున్నారు. ఇక ఈ శేష జీవితాన్ని ఆ కంప్యూటర్లతో, కంపు పట్టే బ్లాగులతో గడిపేయటమే.

ఇక చేసేది ఏమీ లేక, నిజం చెప్పాలంటే చేతగాక దానిని కప్పి పుచ్చుకోవటం కోసం అని, "జీవితం మన చేతుల్లో లేదు, అది ఎటు నడిపిస్తే అటు పోవటమే అని" వేదాంతం చెప్పుకోవటమే. కాని జీవితంలో సాదించాలన్న కసి, పట్టుదలతో పాటు, ఈ రామానంద స్వామి ఆశీస్సులు కుడా ఉంటే ఎన్ని అడ్డంకులు ఉన్నా ఏదో ఒకరాజు మనం కోరుకున్న తీరానికి తప్పకుండా చేరుతాము! తప్పకుండా చేరుతాము!  

ఆరంభ శూరత్వం

ఆంధ్రులు ఆరంభశూరులు అని ఎక్కడో చదివాను. నాకు మాత్రం, ఆ నానుడి నన్ను చూసే వచ్చిందేమో అనిపిస్తుంది. ఈ అనుమానం ఎందుకు వచ్చింది అంటే., ఒకసారి మనసేసుకొని ఇరవై సంవత్సరాలు వెనక్కి వెళ్లి వచ్చాను. అప్పుడు నా అనుమానానికి బలం చేకూర్చే ఎన్నో సంఘటనలు జ్ఞప్తికి వచ్చాయి. వివరాలలోకి వెళితే...

నాకు అప్పుడు ఎనిమిదేళ్ళు ఉంటాయనుకుంటా, కరాటే నేర్చుకుంటే కండలు తిరుగుతాయి అని, ఇంట్లో గొడవ చేసి మరీ కరాటే చేరాను. నా ఉత్సాహం చూసి, కరాటే నేర్చుకునేవాళ్ళు వాడేటువంటి దుస్తులు కుడా కుట్టించారు. ఇక చూడండి, ఏది కనిపిస్తే దానికేసి చేతులు గుద్దటం, తన్నటం చేసేవాడిని. 

అలా క్రమం తప్పకుండ ఒక వారం రోజుల పాటు నేర్చుకున్నానంటే నమ్మండి. ఎనిమిదో రోజు నాకనిపించింది, ఆ కరాటే చేసే గంట కుడా చదివితే ఇంకా మంచి మార్కులు వస్తాయి కదా అని. అప్పటి నుంచి మళ్లీ కరాటే జోలికి పోలేదు. ఆ గంట చదవలేదు., అంతకన్నా ఎక్కువ మార్కులు కుడా రాలేదనుకోండి., అది వేరే విషయం. అలా మొదలైన నా ఆరంభశూరత్వ మహాప్రస్థానం నేటికీ,  ఓదార్పు యాత్రలా, అప్రతిహతంగా కొనసాగుతూనే ఉంది. 

నేను పాడిన పాటలు విన్న చాలామంది, సంగీతం నేర్చుకోమని సలహా ఇస్తేనూ, ప్రేక్షకుల కోరిక, ఒత్తిడి మీదట, సంగీతం నేర్పమని మా బామ్మగారిని అడిగాను. కరాటే మాదిరి కర్నాటక సంగీతాన్ని కుడా తొడ మీద చేతులు అటు ఇటు తిప్పి, ఒక వారం, నా శక్తి కొలది ఆదరించాను. సరే., పాపం బాల సుబ్రహ్మణ్యం బ్రతుకుదెరువు కోసం పాడుకుంటున్నాడు., అతనికి ఇబ్బంది ఎందుకులే అని మానేశాను.

ఆ తరువాత కొంత కాలానికి కంప్యూటర్ కోర్సు చేరాను. నా ఊపు చూసి, రాబోయే కాలానికి కాబోయే చంద్ర బాబు అని మా వీధిలో అందరు అనుకున్నారు. ఆనవాయితీ చెడకుండా ఆ కంప్యూటర్ని కుడా కంపు పట్టించి వదిలేశా.

సంవత్సరం క్రితం కుడా, నేను పనిచేసిన కార్యాలయంలో ఒక ఈత కొలను ఉండేది. కార్యాలయంలో పని చేసే వారందరూ ఉచితంగా, విచ్చలవిడిగా ఈదవచ్చు  అని చెప్తేను., వెయ్యి రూపాయలు పోసి., ఈదటానికి వాడే దుస్తులు కుడా కొన్నా. ఇంతకుముందు వారం రోజులు ఉన్న ఆరంభ శూరత్వం, నా వయసుతో పాటు తగ్గి, రెండు రోజులకే ఈత మీద సీత కన్ను పడింది.

ఇవన్నీ ఒక ఎత్తు, "తిండి కలిగితే కండ కలదోయ్., కండ కలవాడేను మనిషోయ్" అని ఆ మహానుభావుడు చెప్పిన మాటలు విని స్ఫూర్తి పొంది, ఎలాగూ చిన్నప్పుడు కరాటే చేసిన శరీరం కదా, ఆ ధృడత్వాన్ని కాపాడుకోవటానికి వ్యాయామశాల (జిమ్) చేరాను. రోజూ ఉదయాన్నే లేవటం, బలవర్ధకమైన ఆహారం తినాలి అంటేను, మొలకెత్తిన గింజలు లాంటివి తినటం లాంటి అకృత్యాలు ఎన్నో చేశాను. పట్టుమని పది రోజులు కాకుండానే మానేశాను. అలా ఒకసారి కాదు, సంవత్సరానికి ఒకసారి వ్యాయామశాలలో చేరటం., వారం పదిరోజులకి ఏదో ఒక కారణం చేత మానేయటం., అలవాటైపోయింది. 

ఇలా చెప్పుకుంటూ పొతే ఒకటా రెండా? నెలకొకటి చప్పున జరుగుతూనే ఉంటాయి. నేను ఈ బ్లాగు రాయటం మొదలుపెట్టినప్పుడు కూడా, నా ఆరంభశూరత్వాన్ని చిన్నప్పటి నుంచి గమనిస్తున్న నా స్నేహితులు అన్నారు, "ఈ ముచ్చట ఎన్ని రోజులులే., దొంగ నిరాహార దీక్షల మాదిరి, మహా అయితే ఒక నాలుగు ఐదు రాసి ఆపేస్తావు" అని. మరి చూడాలి., ఈ నా నస మీకింకా ఎన్ని రోజులు ఉంటుందో??

జానకి నా ప్రియసఖి

మనలో 'అంజలి అంజలి పుష్పాంజలి' అనే పాట విననివారుండరు . నేను విన్నప్పుడు అందులో చాలా పదాలు నాకు అర్ధం కాలేదు. లాభం లేదని ఆలస్యం చేయకుండా ఆ పాటను పాడు చేసి మళ్లీ రాశాను. నా శక్తి కొలది పాటను పాడు చేశాను. కాకపోతే అంజలి అనే అమ్మాయితో నాకు పరిచయం లేదు. ఎవరి మీద రాయాలి అని ఆలోచిస్తుంటే, రాముడికి సరి అయిన జోడి జానకి కదా అనిపించింది., అందుకని జానకి మీద పాట రాశాను.

పల్లవి :
బాబు ||

  జానకి జానకి నా ప్రియసఖి --- (2)

నిను వదిలి పోలేనే ఏనాటికి

నీతోనే నేనుంట ముమ్మాటికి

నా ప్రాణం వదిలేస్త నీ మాటకి

                      నువ్వు పల్లవవ్వాలి నా పాటకి...      ||జానకి||

ఎందుకు నీ పేరునే పదే పిలుస్తుందని

నా పెదవి అడిగిందిలా, ఈ చిన్ని మనసుని

ఎందుకు నీ కోసమే పదే వెతుకుతుందని

కనురెప్ప అడిగిందిలా నా కంటి పాపని

ఎదలో నీ రూపం మెదలినది

ప్రతి అడుగు నీ వైపే కదిలినది

జానకి జానకి నీకిక దాసుని

నీ బుగ్గలో ఉన్న ఆ సొట్టకి

నీ నడుములో ఉన్న ఆ ఒంపుకి

నీ కురులలో ఉన్న ఆ నలుపుకి

                   నీ కళ్ళతో చేసే ఆ మాయకి.....          ||జానకి||

పాప||

గుండెలో నా ప్రేమనే ఎలా తెలుపాలని

ఎదుటనే ఉన్నా మరి మాటే రాదని
చల్లని ఈ గాలిలో నిను చేరాలని 

వెచ్చని కౌగిళ్లలో ఒదిగుండాలని

వలచా నువ్వే నా సర్వమని
మదిలో నీ ప్రేమే పదిలమని  

జానకి జానకి నీకిక ప్రేయసి

నా మనసులో ఉన్న నీ బొమ్మకి
నా తోడు నీవేలే ఈ జన్మకి

నా ముద్దు మురిపాలు నీ చెంతకి

                     నీ చిలిపి చిరునామా ఈ జానకి     ||జానకి||

బాబు||

జాబిల్లికైనా సరే మచ్చొకటి ఉందని

నీ అంత అందం మరి లేనే లేదని

వేసవిలో వానలా నువ్వొస్తావని 

వేచాను నీరాకకు నిదురే మాని 

వేసే ప్రతి అడుగు నీ వైపే 

   వచ్చే ప్రతి తలపు నీ వలపే    
                          జానకి జానకి జాగిక దేనికి      ||నిను వదిలి||